Τι ακριβώς γιορτάζει το ελληνικό έθνος και η χώρα την 28η Οκτωβρίου; Μήπως την απαρχή του αγώνα για την απελευθέρωση από κάποιο ζυγό κατακτητών; Όχι, γι΄αυτό έχουμε την επέτειο της κήρυξης της επανάστασης του 1821.

Μήπως τη νίκη εναντίον ενός εισβολέα που ήρθε να κατακτήσει την επικράτεια της; Ούτε αυτό γιατί τελικά ο ναζιστο-φασιστικός εισβολέας κατέκτησε τη χώρα.
Μήπως την αντίσταση σε αυτόν; Μάλλον ούτε αυτό γιατί η αντίσταση του λαού ξεκίνησε μετά τη στρατιωτική ήττα της και τη κατοχή της χώρας από τους εισβολείς.
Έχω την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη και από τις λίγες στο κόσμο-αν δεν είναι τελικά και η μοναδική-που έχει μια εθνική γιορτή με αφορμή την κήρυξη ενός πολέμου εναντίον της – τον οποίο στη συνέχεια έχασε! Γιατί κανέναν δεν τον νοιάζει να γιορτάσει τον πόλεμο!
Αυτό που πραγματικά γιορτάζεται κάθε χρόνο την 28η Οκτωβρίου είναι ο ηρωισμός και η αυταπάρνηση ενός μικρού και φτωχού λαού, απέναντι στο τεράστιο και παντοδύναμο σιδερόφραχτο κτήνος του Φασισμού και του Ναζισμού, που τότε άπλωνε τα δίχτυα του σε όλο τον κόσμο!
Κι ενώ αυτή την επέτειο -μοναδική και ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία- θα έπρεπε να τη γιορτάζουμε με πύρινους αντιφασιστικούς λόγους, με εκδηλώσεις μνήμης για τις θηριωδίες του ναζισμού, και με τη γαλούχηση της νεολαίας με ανθρωπιστικά και δημοκρατικά ιδεώδη, καταντήσαμε να την περιορίζουμε και να την εορτάζουμε με μιλιταριστικές παρελάσεις του στρατού και της μαθητικής νεολαίας, όπου μέσω πειθαρχημένης στοίχισης και βηματισμού, παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά στρατιωτικά καθεστώτα και όχι δημοκρατικά πολιτεύματα!
Μήπως ήρθε πια ο καιρός να αλλάξουν όλα αυτά; Μήπως η 28η Οκτωβρίου να βρει το αληθινό της νόημα και μ’αυτό να διδάσκεται στα σχολεία; Να μαθαίνουμε ιστορία στα παιδιά μας, γιατί μόνο η γνώση του παρελθόντος μπορεί να θωρακίσει τις νέες γενιές από το τέρας του νεοφασισμού, που κρύβεται στις σκοτεινές γωνιές της ημιμάθειας και της απαιδευσιάς.
Μήπως ήρθε η ώρα να βρούμε το χαμένο νόημα της λέξης «πατρίδα» και να την φωνάξουμε δυνατά, να την υπηρετήσουμε με θάρρος και παρρησία; Γι’αυτή την πατρίδα άλλωστε, που μας ενώνει όλους κάτω από τα ματωμένα φτερά της, πολέμησαν όλοι εκείνοι οι ήρωες στις βουνοκορφές της Πίνδου, όχι μόνο γιατί πίστευαν, πώς μπορούσαν να νικήσουν την μπότα του Γερμανού, αλλά για να πεθάνουν πολεμώντας για τον Άνθρωπο!!! Το αίμα τους έθρεψε το δέντρο της Ελευθερίας, όχι μόνο της Πατρίδας, αλλά κυρίως του Ανθρώπου! Πέθαναν για να μην ταυτιστούν, να μην παραδοθούν στο ναζιστικό Θηρίο, πέθαναν για να γράψουν με το αίμα τους το ΟΧΙ!
Οι μνήμες του 1940 είναι νωπές ακόμη. Ζουν ακόμη άνθρωποι που πολέμησαν στο Αλβανικό μέτωπο, ζουν ακόμη άνθρωποι που έζησαν το μεθύσι του πατριωτισμού, της Ελευθερίας, του Υπερανθρωπισμού. Ας τους φωνάξουμε να μιλήσουν να εξηγήσουν με λόγια απλά κι απλοϊκά στα παιδιά μας, πώς γίνεται μια χώρα ολόκληρη, ένας λαός ολόκληρος να μπαίνει σε έναν πόλεμο, καταδικασμένο, μόνο και μόνο για να μην σκύψει το κεφάλι στον φασισμό, μόνο και μόνο για να φωνάξει «Αέρα» και να φουντώσει την φωτιά της Ελευθερίας, στις ψυχές των Ανθρώπων όλου του Κόσμου!

Γιώτα Αθανασούλη

Διαβάστε τα υπόλοιπα άρθρα του αφιερώματος
στην ΓΝΩΜΗ ΠΟΛΙΤΩΝ που κυκλοφορεί!