Του Γιώργου Γουγά*

Καθώς πλησιάζουμε να γιορτάσουμε την επέτειο του «ΟΧΙ», δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως είναι τραγική ειρωνεία να γιορτάζουμε σήμερα μιαν επέτειο που είναι εντελώς ξεκομμένη από το αληθινό της νόημα. Ο φασισμός, τον οποίο τότε πολέμησε η ανθρωπότητα, ενδεδυμένος την λεοντή της δημοκρατίας, έρχεται σήμερα να ξανανταμώσει με τον νεοφασισμό που υπερασπίζεται με ρητορικά σχήματα η ευρωπαϊκή (άμα και ελληνική) πολιτική ηγεσία.

Η Ευρώπη εκείνη του 1939-45 ήταν μια Ευρώπη που είχε στην προμετωπίδα της την εντολή να υπερασπίσει τον ανθρωπισμό, τη δημοκρατία, την ελευθερία, τα δικαιώματα. Αντλούσε δυνάμεις από την κοινωνική επανάσταση του 1789, που κατάργησε την απόλυτη μοναρχία και γκρέμισε το φεουδαρχικό σύστημα. Από την κοινωνική επανάσταση των κολλίγων στην Θεσσαλία, που ζητούσαν να ορίζουν οι ίδιοι την μοίρα τους. Από την Βιομηχανική Επανάσταση και τις κοινωνικές ανακατατάξεις και τις επαναστατικές εκρήξεις που πυροδότησε. Από την σταδιακή άνοδο των κινημάτων και τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους στην αναδιανομή του πλούτου.
Μιλούσε για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις στην υγεία, την θρησκεία, την παιδεία. Για αξίες και ελευθερίες, για τα δικαιώματα των γυναικών, των φτωχών, των εργαζομένων. Όλα όσα σήμερα ισοπεδώνονται για να χτιστεί η Νέα Ευρώπη. Και για να γίνει το Νέο Τείχος, που θα διασχίζει αυτή τη φορά όλη την Ευρώπη και που ο πυρήνας του θα είναι η τραπεζική ένωση, το ενιαίο νομισματικό σύστημα, η ενιαία δημοσιονομική πειθαρχία, η ομοσπονδιοποίηση.

Ένα τείχος που θα βάζει φραγμούς στην πρόσβαση στην καλή δημόσια υγεία, στην καλή δημόσια εκπαίδευση. Θα διασπά τον πυρήνα των ανθρωπιστικών αξιών, εν ονόματι των οποίων συγκροτήθηκε. Θα διατάσσει την υποταγή των κοινωνιών στη δουλεία του χρέους. Θα επαναφέρει το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς του 19ου αιώνα. Θα μιλά για μεταρρυθμίσεις και θα εννοεί στην πραγματικότητα περικοπές δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις που θα οδηγούν σε μαζικούς αποκλεισμούς από αυτονόητα μέχρι πρότινος δημόσια αγαθά. Θα θεωρεί πρόοδο κάθε είδους περιστολή δικαιωμάτων στην υγεία, στην κατοικία, στην παιδεία, στην ασφάλιση, στη σύνταξη, στο αξιοπρεπές γήρας. Θα μιλά για εξυγίανση και θα εννοεί τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Θα βαφτίζει ως αλληλεγγύη την εξώθηση ολόκληρων κοινωνιών στα όρια ανθρωπιστικών κρίσεων. Θα αλλάζει τις αποφάσεις της βουλή με τις αξιολογήσεις των τριών αδερφών (Standar and Poors, Fitch και Moodys). Θα αλλάζει την δημοκρατία με τον ολοκληρωτισμό (της αγοράς). Και θα θεωρεί απαράβατο όρο ύπαρξης αυτής της άθλιας ευρωπαϊκής ενοποίησης τη στεγανοποίησή της απέναντι ακόμη και στις τυπικές διαδικασίες δημοκρατικού, εθνικού και λαϊκού ελέγχου.

Αυτό θα είναι το έσχατο τείχος που θα χωρίζει τη σκιά της σπουδαίας Ευρώπης στην οποία ζήσαμε, από τη νέα Ευρώπη, την Ευρώπη των τραπεζών, των πιστωτών, των άπληστων golden boys, των αλαζόνων πολιτικών και των αυτοκρατορικών γερμανικών φιλοδοξιών. Ίσως τότε να έρθει η ώρα που θα δικαιωθεί ο Μπρεχτ:
«…O λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης
και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια.
Δε θα’ ταν τότε
πιο απλό, η κυβέρνηση
να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλον;» 

Ο κ. Γιώργος Γουγάς είναι δημοσιογράφος,
εκδότης της εφημερίδας «Πολίτης της Κορινθίας»