Όταν ο Θανάσης Περαχωρίτης πριν λίγο καιρό εκλέχθηκε ως μέλος του Δ.Σ. του ΑΟΣΑΚ – έτσι από ένα καπρίτσιο της τελευταίας στιγμής από ό,τι θυμάμαι – και άρχισε με τον γνωστό στομφώδη τρόπο του να γράφει για όσα πρέπει να γίνουν και για όσα θα γίνουν, ομολογώ πως ήμουν επιφυλακτική. Η Βόχα εξάλλου, διαχρονικά είχε εκπροσώπους στο Δ.Σ. του ΑΟΣΑΚ από την δημιουργία του το μακρινό 1957 μέχρι και σήμερα, όμως την τελευταία δεκαετία «οι άνθρωποι έμεναν απότιγοι» όπως έλεγε κι ένας ηλικιωμένος Ζευγολατιώτης σε μείζον πολιτικό πρόσωπο της Κορινθίας.

Εν πάση περιπτώσει, από προχθές (18/12/2023) όπως έμαθα το νερό κύλησε στο αυλάκι, στο καθαρισμένο (κατά το μάλλον) αυλάκι, με τις τρύπιες μεν, κλειστές δε, πόρτες και ω! του θαύματος το πολυπόθητο νερό έφτασε στην ανατολική Βόχα. Στο Ζευγολατιό. Τέτοια εποχή. Χειμωνιάτικο νερό από τον ΑΟΣΑΚ το Ζευγολατιό είχε να δει χρόνια ολόκληρα.

Με μια γρήγορη έρευνα λοιπόν, διαπίστωσα ότι το γεγονός έχει ως πηγή, αρχή και αφετηρία τον Θανάση Περαχωρίτη. Μάλιστα. Αυτός είναι ο κούκος, που μόνος φώναζε, μόνος έλεγε, γραφικός κατάντησε, αλλά δεν εγκατέλειψε ούτε μία στιγμή το στόχο του και έφτασε σ’ αυτόν με δύο-τρεις «χειρουργικές» παρεμβάσεις αλλά και δίκαιες απαιτήσεις στο Δ.Σ. του ΑΟΣΑΚ. Και ναι σήμερα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, το Ζευγολατιό με μισοκαθαρισμένα αυλάκια πότισε. ΠΟΤΙΣΕ. Διανοείται κανείς πόσο σημαντικό είναι αυτό; Σε έναν τόπο που δύο συνεχόμενες χρονιές οι αγρότες έχασαν το εισόδημά τους λόγω λειψυδρίας;

Θα μου επιτρέψετε να πω και δυο λόγια ακόμη, χωρίς διάθεση να φτιάξω καμία αγιογραφία και να πλέξω κανένα εγκώμιο. Εξάλλου, με τον Περαχωρίτη δεν συμφωνούσα και δεν συμφωνώ πάντα. Πολλή φωνή, πολλή αντάρα, πολλή ένταση. ΑΛΛΑ. Πολλή δράση, πολλή αποφασιστικότητα, πολλή αποτελεσματικότητα.

Τελικά, αυτό που έλειπε από τη Βόχα τι ήταν όλα αυτά τα χρόνια; Ήταν το νερό ή οι άνθρωποι; Ήταν το αυλάκι που έφταιγε, το νερό που ήταν λίγο, ή η αβουλία και η αδιαφορία των ανατολικών που βόλευε τους δυτικούς; Μήπως αυτό που έλειπε τελικά ήταν η δράση;  Μήπως αυτό που έλειπε ήταν ένας «κούκος» μόνος μεν, αποφασισμένος δε, να φέρει αν όχι την Άνοιξη, το νερό σίγουρα; Μήπως τελικά η τροχοπέδη σε όλα αυτά ήταν η βόλεψη των νοικοκυραίων; Το «μη μιλάς γιατί δεν γίνεται τίποτα», το «άστο βρε αδελφέ», το «ωχ μωρέ τώρα με τι βρήκες να ασχοληθείς».

Ο κόσμος δεν αλλάζει με τη σιωπή, με τη βολή, με την απάθεια, με τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και τα ευγενικά χαμόγελα. Ο κόσμος αλλάζει με τους φωνακλάδες, τους ανυπόταχτους, τους αιρετικούς, τους πεισματάρηδες, τους απροσάρμοστους. Από αυτούς που βλέπουν το δίκιο και το διεκδικούν έστω κι αν είναι μόνοι τους.

Γι’ αυτό λοιπόν, κάθε αγρότης που σήμερα θα δροσίσει τις καλλιέργειές του και θα τους χαρίσει ζωή και δύναμη, καλό θα είναι να θυμάται ότι τα προβλήματά του δεν θα λυθούν ως δια μαγείας μεταξύ τύρου και αχλάδου, ή τσίπουρου κι ελιάς. Μόνο αν υψώσει το ανάστημά του, φωνάξει και διεκδικήσει θα βρει το δίκιο του. Αυτό ως δίδαγμα.

Προς το παρόν, ας πούμε όλοι μαζί ένα μεγάλο μπράβο στον Θανάση Περαχωρίτη που κατάφερε μόνος του και κόντρα σε όλα να φέρει το νερό στο Ζευγολατιό, Δεκέμβρη μήνα. Και στο μέλλον ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε καλύτερα, ποιος μπορεί να υποστηρίξει τα συμφέροντά μας. Μπορεί να μας βγει σε καλό…

Γιώτα Χρ. Αθανασούλη