Οι Βαλκυρίες του πολέμου χτυπούν τα τύμπανά τους
στη Μέση Ανατολή και ετοιμάζονται να τινάξουν
στο αέρα όλον τον κόσμο.

Ισραήλ εναντίον Λιβάνου, Ιράν εναντίον Ισραήλ και όλοι εναντίον των πάντων. Εξαιρετική στρατηγική για την παγκόσμια ειρήνη, αν φυσικά θέλεις να την καταστρέψεις!

Γιατί τι καλύτερο από έναν νέο πόλεμο στη Μέση Ανατολή για να σιγουρευτούμε ότι η παγκόσμια κατάσταση θα είναι «σταθερή»… στα πρόθυρα του χάους.

Φαίνεται ότι κάποιοι εκεί στη Μέση Ανατολή έχουν μπερδέψει τα «διπλωματικά εργαλεία» με τους πυραύλους, γιατί η παγκόσμια ειρήνη σίγουρα δεν χτίζεται με εμπρηστικά… επιχειρήματα!

Πόλεμος για την ειρήνη; Τελικά, το μάθημα της ιστορίας είναι προαιρετικό: κανένας πόλεμος δεν έφερε ποτέ την ειρήνη, αλλά ο κόσμος συνεχίζει να επιμένει να το προσπαθεί ξανά και ξανά.

Το μόνο που καταφέρνουν οι «πολεμικές λύσεις» είναι να μας φέρνουν πιο κοντά σε ένα παγκόσμιο μπάρμπεκιου… μόνο που κανείς δε θα χαίρεται με τις φλόγες.

Όσο συνεχίζουμε να κηρύττουμε πολέμους για να επιβάλουμε την ειρήνη, η παγκόσμια σταθερότητα θα μοιάζει όλο και περισσότερο με το τέλος μιας δυστοπικής ταινίας. Ακριβώς όπως το κάψιμο ενός δάσους φέρνει ανάπτυξη!

Γιατί μην ξεχνάμε ότι κάπου, κάποιος, κάποτε κάτι τέτοιο μας είπε. Αφού θα χτιστεί ας καεί!

Μιλώντας για τις φωτιές ερχόμαστε στις τελευταίες πυρκαγιές στην Δυτική Κορινθία. Έχω ακούσει από τους πυροσβέστες πολλές φορές να μιλάνε για το μικροκλίμα που φτιάχνει η φωτιά και τα καίει όλα με απίστευτη μανία…

Ε, στην περίπτωση της Δυτικής Κορινθίας φαίνεται πώς έκαψε ακόμα και την αλήθεια! Αντιθέτως, οι φλόγες σβήνουν γρήγορα… αλλά μόνο στα ρεπορτάζ που θίγουν …εκλεκτά πρόσωπα της τοπικής πολιτικής σκηνής.

Εβδομήντα χιλιάδες στρέμματα έγιναν στάχτη και δυο ανθρώπινες ζωές χάθηκαν. Παρόλα αυτά το ενδιαφέρον έχει επικεντρωθεί περισσότερο στους δικηγόρους και στα νομικά τερτίπια παρά στην αποκατάσταση των πληγέντων.

Πάντως, οφείλουν όλοι να θυμούνται ότι οι φωτιές έσβησαν και οι πληγές θα κλείσουν αργά ή γρήγορα. Η μνήμη όμως άκαυστη βάτος, που έλεγε κι ο ποιητής. Όχι, τίποτα άλλο, επειδή σας αρέσει και η ποίηση, εξ όσων γνωρίζω.

Και καθώς αφήνουμε πίσω τα αποκαΐδια και τις στάχτες το μυαλό συνειρμικά οδηγείται στο νερό. Και στην ιδιωτικοποίησή του. Που κάποιοι, ντε με ντε να μας πείσουν ότι δεν είναι αλήθεια!

Είναι ένα καλοστημένο παραμύθι, λένε! Και δως του εξανίσταντο και έσκιζαν τα ιμάτια τους για τους ανόητους που πιστεύουν αυτά τα παραμύθια.

Σωπάτε καλέ, σας πιστεύουμε, μην κάνετε έτσι. Δεν είναι παραμύθι, όπως δεν είναι παραμύθια και οι ιστορίες για τις κυβερνήσεις που «φροντίζουν» πάντα τα συμφέροντα του λαού. Τι όχι;

Καλού κακού πάντως ετοιμάστε κι ένα παραμύθι για το πώς θα πληρώνει ο κοσμάκης το νερό με ευρώ και όχι με δάκρυα!

Το νερό, λένε, δεν μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί. Πόσο χαριτωμένο! Σαν να λέμε ότι τα παραμύθια με δράκους δεν υπάρχουν επειδή δεν τους έχουμε δει. Στην πραγματικότητα, οι δράκοι ντύνονται κοστούμια και μπαίνουν στις Ρυθμιστικές Αρχές!

Είπα για δράκους και θυμήθηκα τον Γ.Γ. του Υπουργείου, τον κ. Βαρελίδη. Διότι αν τον άκουγε κάποιος σε πρόσφατη εκπομπή του Mega θα ανατρίχιαζε.

Οι κακοί γεωργοί που καταναλώνουν απερίσκεπτα το νερό. Οι αγρότες που φταίνε για την κατασπατάληση του δημόσιου αγαθού. Που δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα ανακυκλωμένα νερά των βιολογικών, που δεν συνεργάζονται, που, που…

Γι’ αυτό όπως είπε, θα δείτε εσείς. Θα σας κάνω έναν ενιαίο φορέα διαχείρισης με ιδιώτες στη διαχείριση, για να σας βάλουν σε σειρά. Τέλος, οι ΓΟΕΒ και ΤΟΕΒ.

Το νερό μάς είπε είναι υποτιμολογημένο! Δηλαδή εσείς εκεί στην επαρχία και στα χωριά σας το πληρώνετε πολύ χαμηλά! Ετοιμαστείτε λοιπόν καλά μου Στρουμφάκια! Έρχεται η ΕΥΔΑΠ να σας βάλει στη θέση σας!

Το κράτος, μας είπε, δεν είναι ο Χάρι Πότερ να λύνει όλα τα προβλήματα. Ποιος Χάρι Πότερ κύριε Γενικέ μου; Εγώ όπως σε βλέπω μάλλον για Βολντεμορ μου κάνεις!

Σε κάθε περίπτωση, τούτος είναι ένας «υπέρ πάντων αγώνας». Κι όποιος εθελοτυφλεί ή δεν το αντιλαμβάνεται θα βρεθεί στο τέλος και δαρμένος και κερατάς, όπως λέει και ο πάνσοφος λαός.

Και μέσα σε όλα έχουμε και το πέρασμα του κομήτη από την αστρική γειτονιά μας. Άσε μας κι εσύ βρε φίλε, δεν βλέπεις ότι δεν είμαστε έτοιμοι για απαθανατίσεις;

Αλλά εκείνος το χαβά του. Το δρόμο του. Για να μας υπενθυμίζει σαρκαστικά πόσο μικροί είμαστε! Ή απλά μάς λέει ότι το Σύμπαν γελάει βροντόφωνα με το πώς χειριζόμαστε τις καθημερινές μας υποθέσεις!