Κουράστηκε, λέει, ο κόσμος με τα Τέμπη. Έτσι μας πληροφορούν οι δημοσκοπήσεις, έτσι μας ψιθυρίζουν τα «έγκυρα» μέσα. Δεν αντέχει άλλο να ακούει για ευθύνες, παραλείψεις, δικαιοσύνη. Πρέπει να προχωρήσουμε, να δούμε το μέλλον, να αλλάξουμε σελίδα. Όχι γιατί βρέθηκε η αλήθεια, όχι γιατί τιμωρήθηκαν οι ένοχοι, αλλά γιατί έτσι βολεύει.

Η συνταγή είναι παλιά και δοκιμασμένη: μια-δυο έρευνες, μερικά άρθρα για τη «δημοσκοπική κόπωση» και ξαφνικά το έγκλημα μετατρέπεται σε θολή ανάμνηση. Από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων εξαφανίζεται. Στις εφημερίδες χάνεται στις πίσω σελίδες. Στη δημόσια συζήτηση υποβαθμίζεται, γιατί υπάρχουν – λένε – πιο «επίκαιρα» ζητήματα. Μια οικονομική εξαγγελία, ένας διπλωματικός ελιγμός, μια πιθανή έκρηξη ηφαιστείου… Όλο και κάτι θα βρεθεί για να αλλάξει το θέμα.

Δεν είναι τυχαία συγκυρία. Είναι μεθοδική προσπάθεια. Δεν είναι φυσική εξέλιξη. Είναι ενορχηστρωμένη επιχείρηση.

Πρώτα σερβίρουν την «κόπωση». Σου λένε ότι «ο κόσμος βαρέθηκε». Όχι εσύ, οι άλλοι. Έτσι, αρχίζεις να αμφιβάλλεις: «μήπως όντως το παρατραβάμε;» Μετά έρχεται η αποσιώπηση. Λιγότερες αναφορές, λιγότερα ρεπορτάζ, λιγότερες φωνές. Όχι αμέσως, σιγά-σιγά. Να μοιάζει φυσικό. Μέχρι που μια μέρα διαπιστώνεις πως οι συζητήσεις λιγόστεψαν, η οργή δεν ακούγεται, το θέμα δεν «πουλάει» πια. Και τότε, η εξουσία ανακουφισμένη προχωρά στο επόμενο θέμα.

Αλλά δεν κουράστηκε ο κόσμος. Τον κουράζουν. Δεν βαρέθηκε να θυμάται. Προσπαθούν να τον κάνουν να ξεχάσει.

Όμως η μνήμη δεν είναι κουμπί να το πατήσεις. Δεν είναι προγραμματισμένο δελτίο ειδήσεων. Οι 57 άνθρωποι που χάθηκαν δεν είναι στατιστική. Οι οικογένειές τους δεν είναι «παρελθόν». Η αλήθεια δεν μπαίνει στο αρχείο επειδή έτσι βολεύει την εξουσία και τους πρόθυμους συμμάχους της. Όσο κι αν επιχειρήσουν να μας πείσουν ότι «περάσαμε σε άλλη φάση», ας μείνει η μνήμη μας αδυσώπητα πεισματάρα.

Δεν θα ξεχάσουμε. Δεν θα «κουραστούμε». Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Και όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, το ξέρουν κι αυτοί: Η αλήθεια πάντα βρίσκει τον δρόμο της. Αρκεί να μην ξεχάσουμε….

Γιώτα Χρ. Αθανασούλη