Χρόνια τώρα, ακούμε το ίδιο αφήγημα: «Οι Έλληνες είναι αποχαυνωμένοι», «Δεν αντιδρά κανείς», «Ο κόσμος έχει βολευτεί». Μας λένε πως η κοινωνία έχει παραιτηθεί, πως δεν ασχολείται, πως έχει αποδεχτεί τη μοίρα της. Και μετά έρχεται μια μέρα σαν τη χθεσινή, και διαλύει αυτό το παραμύθι σε χίλια κομμάτια.

Η Ελλάδα βγήκε στον δρόμο. Σε κάθε γωνιά της χώρας, από την Αθήνα ως την Κρήτη και από τη Θεσσαλονίκη ως τα πιο μικρά νησιά, ο κόσμος βγήκε να φωνάξει. Γιατί; Γιατί δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, κανείς δεν έχει αναλάβει την ευθύνη. Γιατί 57 άνθρωποι χάθηκαν άδικα και το μόνο που βλέπουμε είναι συγκάλυψη, υπεκφυγές και εμπαιγμό.

Μας έλεγαν ότι «ξεχνάμε». Ότι «σε λίγο δεν θα το θυμάται κανείς». Κι όμως, χθες αποδείχθηκε πως όχι μόνο δεν ξεχάσαμε, αλλά η οργή μας θεριεύει. Δεν είναι μόνο για τα Τέμπη. Είναι για τα ψέματα, για την αδικία, για το αίσθημα ότι η ζωή μας δεν έχει αξία γι’ αυτούς που κυβερνούν. Είναι για το ότι οι υπεύθυνοι παραμένουν στο απυρόβλητο, ενώ οι οικογένειες των θυμάτων παλεύουν μόνες τους για δικαιοσύνη.

Αυτή ήταν η μαζικότερη κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών. Και δεν είχε «κομματικά καπελώματα». Δεν είχε επαγγελματίες διαδηλωτές. Είχε μαθητές, φοιτητές, γονείς, εργαζόμενους, συνταξιούχους. Είχε ανθρώπους που μπορεί να μην είχαν ξανακατέβει σε πορεία στη ζωή τους. Και όλοι μαζί, με μια φωνή, έστειλαν το μήνυμα: Ο λαός δεν ξεχνά, ο λαός δεν σιωπά.

Μπορεί κάποιοι να θέλουν να πιστέψουμε ότι τίποτα δεν αλλάζει. Ότι οι κινητοποιήσεις δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Ότι δεν έχει νόημα να φωνάζουμε. Αλλά η χθεσινή μέρα απέδειξε το αντίθετο: όταν ο κόσμος ενώνεται, όταν απαιτεί δικαιοσύνη, όταν δεν σκύβει το κεφάλι, τότε η Ιστορία γράφεται από την αρχή. Κι αυτή η Ιστορία δεν έχει κλείσει ακόμα.

Χθες ζήσαμε μια ιστορική καμπή της ελληνικής ιστορίας. Ήταν μια στιγμή που θα θυμόμαστε, όχι μόνο για το μέγεθος και τη δυναμική της, αλλά γιατί γέννησε ελπίδα. Μια ελπίδα ότι αυτό το ξέσπασμα δεν θα μείνει μετέωρο, αλλά θα μετατραπεί σε μια συλλογική πορεία προς ένα πιο δίκαιο και ανθρώπινο μέλλον για τον τόπο μας.

Γιώτα Χρ. Αθανασούλη