Στη μέση της πλατείας, εκεί που γίνονται οι πιο μεγάλες κουβέντες – άλλες σοβαρές, άλλες για γέλια – στέκεται ένα ροζ, στρουμπουλό γουρουνάκι. Με μαγουλάκια αφράτα σαν προζυμένιο ψωμί και μια μυτούλα που γυαλίζει στον ήλιο, κοιτάζει τους γύρω του με εκείνο το ύφος του «εγώ τα ξέρω όλα».

Και τότε… συμβαίνει.

Κάποιος τολμά να πει κάτι που το γουρουνάκι δεν του αρέσει. Κάτι σοβαρό, κάτι με νόημα.

— Κοίτα να δεις, του λέει, το θέμα είναι να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε…

Αλλά πριν προλάβει να ολοκληρώσει ο δύσμοιρος, το γουρουνάκι πετάγεται, κουνάει αυτάκια και μουσούδα και με φωνή μελωδική (λέμε τώρα) κάνει:

— Γούτσου γούτσου!

Και ξεκαρδίζεται στα γέλια μόνο του.

— Μα τι…; Πάω να μιλήσω σοβαρά και μου απαντάς με «γούτσου γούτσου»;

Το γουρουνάκι συνεχίζει. Γούτσου γούτσου! Κουνάει την ουρίτσα του, χαχανίζει αυτάρεσκα, κοιτάζει δεξιά-αριστερά να δει αν το κοινό διασκεδάζει.

Δίπλα του, μια χήνα, λιγνή, άσπρη, με μάτια σαν κουμπιά, αποφασίζει να βοηθήσει. Μα κι αυτή… τι επιχείρημα να βρει; Το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κρώζει. Οπότε, τεντώνει το λαιμό της και:

— Χρααχ, χρααχ!

Το γουρουνάκι γούτσου γούτσου, η χήνα χρααχ χρααχ, και η συζήτηση πάει περίπατο.

— Ρε παιδιά, να μιλήσουμε σαν άνθρωποι; λέει κάποιος από το πλήθος.

— Χρααχ! κάνει η χήνα.

— ΓΟΥΤΣΟΥ ΓΟΥΤΣΟΥ! τσιρίζει το γουρουνάκι, χτυπώντας τα ποδαράκια του στο χώμα.

Το πλήθος κοιτάζει αμήχανο. Οι σοβαρές κουβέντες τελείωσαν. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει άλλο, γιατί ό,τι κι αν πει, θα χαθεί μέσα σε ένα γούτσου γούτσου και ένα χρααχ χρααχ.

Και κάπως έτσι, το γουρουνάκι και η χήνα πιστεύουν πως νίκησαν.

Μόνο που δεν έχουν νικήσει. Γιατί η ειρωνεία, όσο αστεία κι αν φαίνεται στην αρχή, πάντα αποκαλύπτει τη γύμνια εκείνου που την χρησιμοποιεί. Κι όταν οι υπόλοιποι καταλάβουν ότι κάτω από το «γούτσου γούτσου» δεν υπάρχει τίποτα, απλώς θα φύγουν να συζητήσουν αλλού.

Και τότε το γουρουνάκι θα μείνει μόνο του, να κάνει «γούτσου γούτσου» στον αέρα, και η χήνα να κρώζει στο κενό.

Σημ.συντ.: Τα στοιχεία του χρονογραφήματος αν και αντλούνται από την αληθινές καταστάσεις είναι απολύτως φανταστικά!

Γιώτα Χρ. Αθανασούλη