Πόσο θόρυβο μπορεί να προκαλέσουν πέντε μουριές; Πόση φασαρία για μερικά κλαδιά που κλαδεύτηκαν άδικα, μερικά φύλλα που δεν πρόλαβαν να αναπτυχθούν και μερικές σταγόνες δροσιάς που δεν έφτασαν στο πεζοδρόμιο; Τόση αντάρα πια;

«Μα για πέντε κωλομουριές;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος.

Κι όμως. Για αυτές τις πέντε (ή και περισσότερες) ταλαιπωρημένες πλατανομουριές που κλαδεύτηκαν με βίαιο τρόπο στην καρδιά της Κορίνθου, η κουβέντα πρέπει να γίνει. Γιατί δεν είναι μόνο δέντρα. Δεν είναι μόνο το άτσαλο, άκαιρο κλάδεμα που τα ακρωτηρίασε. Είναι το σύμπτωμα που κρύβει την ασθένεια. Και είναι και η προειδοποίηση για το μέλλον.

Κλαδεύτηκαν την άνοιξη. Δηλαδή στη χειρότερη δυνατή στιγμή.

Μέσα Απριλίου. Τα δέντρα είχαν ήδη βγάλει φύλλα, είχαν πάρει μπρος, ετοίμαζαν τη δροσιά τους για το καλοκαίρι. Κι εκεί, με ένα “κρακ” από το πριόνι, τους αφαιρέθηκε η πράσινη “ανάσα”. Κόπηκαν οι βλαστοί, έμειναν μόνο τα κουτσουρεμένα χέρια τους να θυμίζουν μια λάθος απόφαση. Ένα “καπελωτό” βίαιο κλάδεμα, που τους πήρε όχι μόνο το σχήμα, αλλά και την ικανότητα να δροσίζουν, να προστατεύουν, να ομορφαίνουν.

«Ε, και; Πέντε δέντρα λιγότερα. Δεν χάθηκε ο κόσμος».

Αλήθεια; Για σταθείτε μια στιγμή. Μιλάμε για την Κόρινθο, μια πόλη που το καλοκαίρι «ψήνεται» από τον ήλιο. Που το πεζοδρόμιο καίει, η άσφαλτος κοχλάζει, και ο περίπατος γίνεται βασανιστήριο. Που το τσιμέντο κυριαρχεί και το πράσινο σπανίζει.

Κι αυτά τα δέντρα, όπως κάθε δέντρο, ήταν κλιματιστικά χωρίς ρεύμα. Δούλευαν αθόρυβα. Έριχναν σκιά, δρόσιζαν τον αέρα, κρατούσαν τη θερμοκρασία λίγο πιο χαμηλά. Τώρα; Τώρα είναι απλώς κορμοί. Ξεγυμνωμένοι, πληγωμένοι, ευάλωτοι οι ίδιοι και ανήμποροι να προσφέρουν.

Το φαινόμενο της θερμικής νησίδας και ο “πίθος των Δαναΐδων”

Οι επιστήμονες μιλούν για το φαινόμενο της θερμικής νησίδας, προσδιορίζοντας έτσι το φαινόμενο που καταγράφεται καθώς η πόλη είναι πιο ζεστή από την εξοχή, λόγω του τσιμέντου, της ασφάλτου και της απουσίας πρασίνου. Είναι σαν να ζεις μέσα σε ένα φούρνο που δεν κρυώνει ούτε το βράδυ. Το μόνο που ανατρέπει την κατάσταση, είναι — μαντέψτε — το πράσινο. Τα δέντρα. Να εκλείψει η απουσία πρασίνου. Απλά πράγματα.

Η προστασία, η συντήρηση, η σωστή καλλιέργεια των δέντρων δεν είναι θέμα ομορφιάς. Είναι θέμα επιβίωσης. Επιβίωσης του ανθρώπου μέσα σε ένα αστικό περιβάλλον.

Μπορεί ο Δήμος (ο κάθε δήμος) να δαπανά χιλιάδες ευρώ σε μελέτες, έργα, στρατηγικά σχέδια και “πράσινες” πρωτοβουλίες για την κλιματική αλλαγή. Να τρέχουν χρηματοδοτικά προγράμματα, να σχεδιάζονται υποδομές, να διοργανώνονται ημερίδες.

Όμως, αν συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τα δέντρα ως “πέντε κωλομουριές”, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.

Γιατί όσο κόβουμε, κλαδεύουμε άκριτα ή υποβαθμίζουμε τη φυσική προστασία που ήδη υπάρχει, τότε όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς νερό σε έναν πίθο των Δαναΐδων: ό,τι κι αν ρίξεις μέσα, χάνεται. Δεν γεμίζει ποτέ. Δεν έχει αποτέλεσμα.

Κι έτσι, θα πληρώνουμε για τη “λύση”, την ώρα που καταστρέφουμε το πιο απλό, δωρεάν και φυσικό μέσο προστασίας και αναβάθμισης του περιβάλλοντός μας.

Κι ίσως έρθει μια ώρα –αν δεν έχει ήδη έρθει– που θα αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά μας δεν μπορούν να παίξουν έξω, γιατί οι ηλικιωμένοι δεν αντέχουν ούτε πέντε λεπτά στον ήλιο, γιατί οι λογαριασμοί του ρεύματος εκτοξεύονται από τα air condition που δουλεύουν ασταμάτητα.

Και κάπου εκεί ίσως ακουστεί, σαν κακή αντήχηση, ξανά η ερώτηση: «Μα για πέντε κωλομουριές;»

Ναι. Για πέντε μουριές. Και για άλλες πέντε παρακάτω. Και για χίλιες σε όλη την Ελλάδα. Γιατί το δέντρο που σώζεται σήμερα, είναι η ζωή του αύριο. Είναι το ίδιο το μέλλον του ανθρώπου.

Γιώτα Χρ. Αθανασούλη