Εργατικές Κατοικίες Κορίνθου: Όταν η «επισκευή» μιας επικίνδυνης πινακίδας γίνεται με μία βίδα!

Το Πάρκο Τσέπης στις Εργατικές Κατοικίες της Κορίνθου αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για τους κατοίκους της περιοχής. Διαμορφωμένο σχετικά καλά, με ηλιακά φωτιστικά που μαρτυρούν μια προσπάθεια αξιοποίησης της τεχνολογίας και του δημόσιου χώρου με σύγχρονους όρους. Και όμως – σε μια γωνιά του πάρκου, εκεί που η πρόοδος συναντά τη διαχειριστική αδιαφορία, μια σαπισμένη διαφημιστική πινακίδα κρέμεται επικίνδυνα, υπενθυμίζοντας ότι η προχειρότητα τελικά είναι βάσανο, που δεν υποχωρεί εύκολα.

Εδώ και καιρό, οι κάτοικοι έχουν χτυπήσει καμπανάκι. Μάλιστα, από την προηγούμενη δημοτική περίοδο, είχε κατατεθεί υπόμνημα με 74 υπογραφές, ζητώντας –μεταξύ άλλων– την απομάκρυνση της επικίνδυνης πινακίδας. Το υπόμνημα αρχειοθετήθηκε, η δημοτική αρχή άλλαξε, αλλά η αδιαφορία παρέμεινε, όπως καταγγέλλει ο Θωμάς Κεφοκέρης, κάτοικος της περιοχής.

Ο επικεφαλής της «Πράσινης Πόλης» Δημήτρης Πρωτοπαπάς, ανταποκρινόμενος σε δημόσιες παρεμβάσεις πολιτών, ζήτησε με κατεπείγον πρωτόκολλο την άμεση απομάκρυνση της αιωρούμενης λαμαρίνας.

Η απάντηση ήρθε μέσω Facebook, με τον αντιδήμαρχο Βασίλη Πανταζή να διαβεβαιώνει ότι ο δήμαρχος έδωσε εντολή: η πινακίδα θα αφαιρεθεί άμεσα, όπως και άλλες επτά, από την εταιρεία που ανέλαβε την απομάκρυνση άχρηστων υλικών.

Και ύστερα… ήρθε η «επισκευή» με μία βίδα!
Μάλιστα! Μία βίδα για να «σταθεροποιήσει» ένα μεταλλικό αντικείμενο που απειλεί τη δημόσια ασφάλεια! Που απειλεί τη σωματική ακεραιότητα δημοτών, παιδιών και ενηλίκων.

Φαντάζει δε, τόσο οξύμωρο, όταν στις φωτογραφίες που αποτυπώνουν την κατάσταση σε πρώτο πλάνο υπάρχουν τα σύγχρονα ηλιακά φωτιστικά, αναμφίβολα σύμβολο μιας κατεύθυνσης προς την τεχνολογική και περιβαλλοντική αναβάθμιση, ενώ στο φόντο συνεχίζει να στέκεται –και να κρέμεται– η επικίνδυνη πινακίδα, καρφωμένη θαρρείς γερά στην κουλτούρα του ωχαδελφισμού.

Εν τέλει, από τι κρίνεται η ποιότητα ζωής σε μία πόλη, αν όχι από την καθημερινότητά της; Από τι κρίνεται αν όχι από τη διασφάλιση ότι ένα παιδί μιας οικογένειας – είτε από τις Εργατικές Κατοικίες είτε από οποιοδήποτε άλλη συνοικία – μπορεί να περάσει από ένα πάρκο χωρίς να κινδυνεύει από μια σάπια πινακίδα; Από τι κρίνεται αν όχι από το σεβασμό στους κατοίκους που ζητούν με ευγένεια και υπευθυνότητα το αυτονόητο;

Η «μία βίδα» που από χθες κρατά την επικίνδυνη ταμπέλα στη θέση της, είναι η μεταφορά όλης της διοικητικής λογικής: γρήγορα και πρόχειρα, αρκεί να φύγει το πρόβλημα από μπροστά μας.

Και κάπως έτσι, γεννάται το ερώτημα: Αρκεί μια βίδα για να κρατήσει την ευθύνη στη θέση της;

Δύσκολο. Γιατί η ευθύνη δεν βιδώνεται. Αναλαμβάνεται. Και αυτό, φαίνεται πως είναι το πιο δύσκολο.