Γράφει η Μαρία Β. Βλάχου*

Πολλά κατάπτυστα και αισχρά πληροφορούμαστε για τον καθημαγμένο οργανισμό, τον ΟΠΕΚΕΠΕ αυτές τις μέρες. Ίσως όμως είναι καλύτερα, πέρα απ’ τα κλεμμένα ποσά και τα ασύλληπτα νούμερα, που έκπληκτοι παρακολουθούμε να αποκαλύπτονται στη δημοσιότητα, να δούμε με ένα παράδειγμα και την άλλη πλευρά, εκείνη της ζημίας ή κοινώς της «χασούρας» σ΄ένα μέσο, τίμιο, αγροτικό σπίτι: Για μια περιουσία αμπελοκαλλιέργειας περίπου 50 – 60 στρεμμάτων, που θεωρείται ένας συνήθης κλήρος για τον νομό Κορινθίας, χάθηκαν/εκλάπησαν/υφαρπάχθηκαν – όπως θέλετε πείτε το, το νόημα της άθλιας και ανήθικης πράξης παραμένει το ίδιο – από την κάθε οικογένεια αντίστοιχα 50.000  – 60.000 € σε βάθος πενταετίας. Δηλαδή 10.000 περίπου το χρόνο ίσως και παραπάνω, εν προκειμένω για τα νωπά σταφύλια (σουλτανίνα) αλλά και για τα άλλα είδη σταφυλιών στην Κορινθία (Αγιωργίτικο, μαύρη Κορινθιακή σταφίδα κ.α. )

Είναι σαν να έχασε τη δουλειά του δηλαδή ένα μέλος της οικογένειας και να υπάρχει στο σπίτι ένας άνεργος…Τόσο ακριβώς είναι το κόστος, τόση είναι η απώλεια εισοδήματος. Και μάλιστα σε μια εποχή αναίτιας και ανεξήγητης ακρίβειας σε όλα, το εισόδημα αυτό ήταν εξαιρετικά πολύτιμο για το μικρομεσαίο αγροτοκτηνοτροφικό σπίτι.

Αυτά τα χρήματα θα ήταν αυτό που λέμε «ο αέρας» του σπιτιού. Οι βιοποριστές, βιοπαλαιστές και αληθινοί (να το τονίσουμε) αγρότες, θα πλήρωναν τις τρέχουσες υποχρεώσεις τους χωρίς να συμπιέζονται τόσο πολύ,  στα καύσιμα, στα εργατικά, στα φυτοφάρμακα, στα δάνεια τα καλλιεργητικά στις τράπεζες (που η πλειοψηφία του αγροτικού κόσμου είναι πλέον χρεωμένη), στις υψηλές εισφορές στον ΕΛΓΑ για την ασφάλεια της παραγωγής ή στην καλύτερη περίπτωση να επένδυαν στη δουλειά τους. Και δε θα έφταναν κιόλας…Δε θα πήγαιναν ούτε διακοπές, ούτε θα αγόραζαν ακριβά αυτοκίνητα και επώνυμα είδη, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Τα χρήματα αυτά προορίζονταν για συντήρηση. Θα τους βοηθούσαν να σταθούν όρθιοι, να είναι βιώσιμοι, να αντέχουν στην ακρίβεια, στις χαμηλές τιμές των προϊόντων τους, στον σκληρό και πολλές φορές αθέμιτο ανταγωνισμό του ελεύθερου εμπορίου για να μπορούν να ασκούν το επάγγελμά τους παράγοντας τα ποιοτικά τους προϊόντα.

Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός των χρηματοδοτήσεων – επιδοτήσεων χρόνια τώρα από την Ε.Ε. για όσους δε γνωρίζουν. Και πράγματι, παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές διαπιστώνει κανείς πως ελάχιστοι, είτε πολιτικοί είτε δημοσιογράφοι έχουν βαθιά γνώση του αγροτικού ζητήματος.  Και ως ένα σημείο είναι λογικό. Δεν έχουν και δεν είναι δυνατό να έχουν όλοι σχέση με την αγροτοκτηνοτροφία.

Έχει λοιπόν εσφαλμένα  παγιωθεί η άποψη ότι η Ε.Ε. εδώ και χρόνια προσφέρει στα κράτη – μέλη της τις επιδοτήσεις ως ένα «δώρο» καλοζωίας και ευμάρειας. Αυτό μπορεί να είχε κάποια βάση στο παρελθόν, μιλάμε για τις δεκαετίες ΄80 – ΄90 όταν δόθηκαν πολλά χρήματα, απότομα και με τρόπο ανοργάνωτο για την απροετοίμαστη τότε για επενδύσεις Ελλάδα. Τότε λοιπόν κάποιοι επιτήδειοι ορίστηκαν σε θέσεις νευραλγικές, καταχράστηκαν και υπεξαίρεσαν τα χρήματα αυτά (βλ. χρεοκοπημένους Αγροτικούς Συνεταιρισμούς ανά την Ελλάδα) ενώ ορισμένοι αγρότες προτίμησαν,  αντί να τα επενδύσουν σωστά, να τα σπαταλήσουν, αφού ουσιαστικοί έλεγχοι δεν υπήρχαν. Βέβαια ήρθε μετά από καιρό το πλήρωμα του χρόνου με μια αγροτική οικονομία σήμερα να παραπαίει από τη χρεοκοπία και να έχουν μείνει αρκετοί μικρομεσαίοι επαγγελματίες αγρότες και κτηνοτρόφοι που αγωνίζονται να είναι  βιώσιμοι και να παράγουν αποτελεσματικά.

Όμως αυτά τα περιστατικά των οικονομικών ατασθαλιών είναι μεμονωμένα και δεν αντιπροσωπεύουν σε καμία περίπτωση το σύνολο των Ελλήνων αγροτών και κτηνοτρόφων που μοχθούν καθημερινά σε αντίξοες συνθήκες να φέρουν εις πέρας την παραγωγή (κλιματική αλλαγή, ακρίβεια κ.α.) Αγωνίζονται να επιβιώσουν με πολλή δουλειά και μικρό κέρδος. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα πολλά χρήματα εξάλλου, η ιστορία έχει αποδείξει,  πως δεν ήταν ποτέ στον πρωτογενή τομέα αλλά στο εμπόριο και τους μεσάζοντες.

Για αυτούς τους λόγους χρειάζεται να είμαστε επιφυλακτικοί και υποψιασμένοι σε όλη αυτή την ανακριβή και γενικευμένη πληροφόρηση από ανθρώπους που έχουν βήμα και τηλεθέαση και δεν είναι ούτε μέσα στον χώρο ούτε στον χορό…Η επιδότηση ή ενιαία ενίσχυση είναι πλέον μια συμβολική, μερική, μικρή έως και ελάχιστη οικονομική στήριξη για τον αθέμιτο ανταγωνισμό και την ακρίβεια! Όσο λοιπόν και να υποβαθμίζεται σκόπιμα το θέμα από κάποιους, να γνωρίζουν οι πολίτες ότι οι συνέπειες  – βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες – του πρωτοφανούς αυτού σκανδάλου είναι ολέθριες για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους. Η εποχή μας είναι πολύ ακριβή και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για να χάνουν οι άνθρωποι χρήματα και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο. Είναι θέμα επιβίωσης πια.

Η αφορμή για τη σύνταξη αυτού του κειμένου είναι τόσο το αίσθημα αδικίας και δυσαρέσκειας που νιώθουμε όλοι μας, όσο και η επικαιρότητα, με μια ενημέρωση που λησμονεί, είτε σκοπίμως, είτε από άγνοια, να εστιάσει στο πραγματικό πρόβλημα, το πρόβλημα δηλαδή της επιβίωσης των απλών αλλά αληθινών αγροτοκτηνοτρόφων. Αντίθετα όλη σχεδόν η ειδησεογραφία είτε το ‘’γυρίζει’’ στο χαλαρό χιούμορ με τους γραφικούς «φραπέδες» και «τους χασάπηδες», είτε προσπερνά επιδέξια το θέμα τοποθετώντας το στην «ουρά» των ειδήσεων, είτε ασχολείται με το πώς θα ξεφύγουν οι άρπαγες. Το ότι υπάρχει κωμικότητα έως και γελοιότητα  στα γεγονότα και στα εμπλεκόμενα πρόσωπα, αυτός δεν είναι λόγος υποβάθμισης ενός τόσο σοβαρού θέματος.

Οι έντιμοι επαγγελματίες αγρότες και κτηνοτρόφοι, που αποτελούν και την πλειοψηφία στη χώρα, αισθάνονται προσβεβλημένοι και ανόητοι, νιώθουν ανασφαλείς και εντελώς απογοητευμένοι απέναντι σε μια πολιτεία που τους περιπαίζει και τους εξαντλεί οικονομικά εξυπηρετώντας ίδια οφέλη. Υπάρχει τεράστια οικονομική και ηθική βλάβη στην Ελληνική κοινωνία. Και αν έχουμε ακόμα λίγες δυνάμεις ως λαός να αντιμετωπίσουμε στα χρόνια που θα έρθουν την πρώτη , διαφαίνεται μάλλον απίθανο στο μέλλον να διορθώσουμε τη δεύτερη…

Η κα Μαρία Β. Βλάχου είναι Φιλόλογος του Γυμνασίου Νεμέας Κορινθίας

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην διαδικτυακή τοπική εφημερίδα ‘’nemea press’’, την 09/07/2025