Τις τραγικές μέρες της πυρκαγιάς σε Φενεό και Στυμφαλία, τις μέρες που η φύση δοκιμαζόταν και οι άνθρωποι αμφιταλαντεύονταν ανάμεσα στον φόβο και την ευθύνη, υπήρξαν κάποιοι που δεν χρειάστηκαν εντολή για να βρεθούν στην πρώτη γραμμή.

Οι Εθελοντές Πολιτικής Προστασίας του Δήμου Σικυωνίων δεν περίμεναν να τους ζητηθεί. Ήξεραν. Ήταν εκεί. Ήταν εκεί όταν ξεκίνησε η φωτιά. Ήταν εκεί όταν νύχτωσε και οι φλόγες ακόμη έκαιγαν. Ήταν εκεί όταν άλλοι κατέρρεαν από την κούραση. Ήταν εκεί χωρίς φωνές, χωρίς κάμερες, χωρίς τίτλους.

Με σχοινιά στους ώμους, με μπουκάλες στα χέρια, με φώτα κεφαλής μέσα στο σκοτάδι και με τα μάτια γεμάτα αγωνία. Κουβαλούσαν μάνικες, λάστιχα, σωλήνες κατάσβεσης. Έσυραν βαριά φορτία, διένειμαν νερά και τροφή στους πυροσβέστες, σκαρφάλωναν πάνω-κάτω το βουνό ακούραστοι, ημέρα και νύχτα. Έσβηναν μικροεστίες προτού ξαναφουντώσουν, έτρεχαν να διορθώσουν βλάβες στα οχήματα, στήριζαν κάθε ανάγκη που προέκυπτε. Επικουρούσαν τους πυροσβέστες σε ό,τι -μα σε ό,τι- τους ζητήθηκε.

Ήταν ένας τιτάνιος αγώνας, κι αυτοί δεν έκαναν βήμα πίσω. Όχι για τα δικά τους σπίτια. Αλλά για το κοινό μας σπίτι:

Το βουνό. Το δάσος. Την ανάσα της γης.

Πολλοί από αυτούς είναι παιδιά του τόπου. Γνωρίζουν το κάθε μονοπάτι, το κάθε ρέμα, το κάθε δέντρο που έχει ιστορία. Μα πάνω απ’ όλα γνωρίζουν ότι η προσφορά δεν είναι σποραδική πράξη. Είναι στάση ζωής. Είναι οι άνδρες και γυναίκες της Ομάδας Πολιτικής Προστασίας του Δήμου Σικυωνίων, καταγεγραμμένοι στο Εθνικό Μητρώο Εθελοντικών Ομάδων Πολιτικής Προστασίας του Υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας.

Η επιχειρησιακή τους ετοιμότητα δεν ήταν τυχαία. Η εξειδικευμένη Ομάδα Πολιτικής Προστασίας μπορεί να αποτελεί τμήμα του Σώματος Εθελοντών του Δήμου Σικυωνίων, αλλά από τον Δεκέμβριο του 2023 απέκτησε δική της επιχειρησιακή δομή και αποστολή, με στόχο την ενεργή υποστήριξη σε φυσικές καταστροφές. Τα μέλη της έχουν εκπαιδευτεί εντατικά από την Πυροσβεστική Υπηρεσία και τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, δίνοντας μάλιστα εξετάσεις πιστοποίησης, με υψηλό επίπεδο αξιολόγησης.

Και δίπλα τους στάθηκαν αγρότες, κτηνοτρόφοι, εργάτες του χωριού, γυναίκες και άνδρες κάθε ηλικίας, που άφησαν τα σπίτια και τις δουλειές τους και πήδηξαν πάνω στα τρακτέρ χωρίς να ρωτήσουν «πού πάμε;» – μόνο «πού χρειάζεστε βοήθεια;». Με ραντιστικά, φρέζες, με ό,τι διέθεταν, όργωσαν τον κάμπο και το βουνό, πάλεψαν με τα γυμνά τους χέρια, με τη σκόνη στα ρουθούνια και τις στάχτες στα μάτια, για να φράξουν τον δρόμο της φωτιάς. Έσβηναν μικροεστίες, άνοιγαν αντιπυρικές ζώνες, μετέφεραν νερό, ακολουθούσαν με σεβασμό τις οδηγίες του Πυροσβεστικού Σώματος και του Συντονιστικού Οργάνου.

Το φορτηγό του Δήμου, φορτωμένο με μπιτόνια από το Δημοτικό Πρατήριο Καυσίμων, δεν προλάβαινε να γεμίζει τα τεπόζιτα από τα τρακτέρ που έπεφταν ξανά και ξανά στη μάχη – κουρασμένα, γεμάτα στάχτη, μα με οδηγούς που δεν λύγισαν ούτε στιγμή. Ήταν μια αλυσίδα από καρδιές και χέρια. Ήταν μια μεγάλη ενιαία ψυχή. Όλος ο τόπος – άνθρωποι, μηχανές, πρόσωπα σκονισμένα αλλά πεισμωμένα – έγιναν μια μεγάλη, κοινή προσπάθεια. Έγιναν αντίσταση. Και προσευχή. Και ελπίδα.

Και μετά ήταν κι οι άλλοι. Αυτοί που δεν είχαν δεσμό με τον τόπο, μα ένιωσαν το κάλεσμα σαν να ήταν δικός τους. Οι εθελοντικές ομάδες που ήρθαν από διπλανούς δήμους, από άλλες περιοχές, φέρνοντας μαζί τους εξοπλισμό, εμπειρία, κουράγιο και πάνω απ’ όλα, μια βαθιά αίσθηση καθήκοντος. Δεν ζήτησαν φιλοξενία, δεν περίμεναν οδηγίες. Έφτασαν, δήλωσαν «είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε» και ρίχτηκαν στη μάχη. Ήταν αδέλφια, χωρίς να έχουν το ίδιο αίμα. Ήταν παρόντες, χωρίς να τους το ζητήσει κανείς. Έγιναν κομμάτι της άμυνας. Και κομμάτι της ευγνωμοσύνης.

Κανείς δε γύρισε σπίτι του μέχρι να βεβαιωθεί πως το δάσος δεν θα γίνει στάχτη. Δεν αποχώρησαν μέχρι να δουν τους τελευταίους καπνούς να σβήνουν. Και όταν τελείωσαν όλα, δεν ζήτησαν καν ευχαριστώ….

Σε καιρούς δύσκολους, που ο εγωισμός περισσεύει και η συλλογικότητα ξεχνιέται, αυτοί οι άνθρωποι μας θύμισαν τι σημαίνει «εμείς». Γιατί όταν όλα κινδυνεύουν, δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο για να περιμένεις.

Πρέπει να γίνεις εκείνος που σηκώνεται. Που περπατά. Που φτάνει πρώτος.

Όπως έκαναν αυτοί. Για εμάς. Για όλους.

Σας ευχαριστούμε…

Γιώτα Χρ. Αθανασούλη