Εισαγωγή

Έχω το συνήθειο όταν πρόκειται να ταξιδέψω σε μέρη που δεν έχω ξαναπάει, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, να μην μελετώ τίποτα περισσότερο από το πρόγραμμα του πρακτορείου, αν πρόκειται για οργανωμένο ταξίδι. Αυτό το κάνω όχι από αμέλεια ή τεμπελιά αλλά για να μη χάσω την έκπληξη για κάτι νέο και ενδιαφέρον που τυχόν θα συναντήσω. Αν έχεις μελετήσει τον τόπο νωρίτερα ελλοχεύει ο κίνδυνος να προσαρμόσεις υποσυνείδητα τις εντυπώσεις σου σε αυτά που σου προσφέρουν μασημένα οι προηγούμενοι επαγγελματίες επισκέπτες, που συνήθως γράφουν τις ταξιδιωτικές τους εντυπώσεις και να μη μπορείς να σταθμίσεις την πραγματικότητα σύμφωνα με το δικό σου μέτρο.

Έτσι όταν αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τις χώρες της Βαλτικής, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία, έφυγα με μόνο εφόδιο την ώρα που πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο. Βέβαια ήξερα από γεωγραφικής άποψης που ακριβώς βρίσκονται στο χάρτη της Ευρώπης και δηλώνω ότι μελέτησα κάπως και την εξέλιξη του καιρού για να πάρω μαζί μου τα κατάλληλα ενδύματα και αξεσουάρ.

Τελικά όλα πήγαν καλύτερα από το αναμενόμενο, δεδομένου ότι παρόλο που στις χώρες αυτές ο καιρός είναι άστατος, εμείς είχαμε όλες τις μέρες του ταξιδιού καλοκαιρία.

Αποφεύγοντας όλες τις πληροφορίες που μπορείτε να βρείτε σε οποιοδήποτε τουριστικό οδηγό καθώς και βαρετές λεπτομέρειες, θα σας περιγράψω μερικά από τα στοιχεία που έκρινα ότι ήταν ιδιαίτερα και αξίζει τον κόπο να σας τα μεταφέρω.-

Ο ΝΟΤΑΡΑΣ

(Βίλνιους Λιθουανία)

(ξεκινάμε την περιήγηση ευλογώντας τα γένια μας πρώτα)

Δεν ήταν δυνατόν να μη βρεθεί και ένας Έλληνας και μάλιστα επιτυχημένος επιστήμονας. Μπορεί αυτός να ισχυρίζεται ότι είναι Λιθουανός αλλά το όνομα δε λέει ψέματα.-

Σημ. για να είμαι ακριβής δεν κατάφερα να μάθω το ποιόν του κυρίου Νοταρά, αλλά για να έχει τόσο γυαλιστερή πινακίδα σίγουρα κάποιος σπουδαίος ήταν.-

Κοιτώντας απέναντι

(Βίλνιους Λιθουανία)

Μια ωραία ιδέα-έκπληξη στην πλατεία Δημαρχείου του Βίλνιους στη Λιθουανία. Η οπή που βλέπετε στον μεγαλούτσικο κύκλο που στέκεται στη μέση της πλατείας δε δείχνει την άλλη πλευρά της πλατείας όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά. Αυτό που βλέπετε είναι μια άλλη πλατεία σε κάποια άλλη πόλη η οποία διαθέτει αντίστοιχο μηχανισμό. Πρόκειται δηλαδή για μια μεγάλη και στρογγυλή οθόνη.

Στην άλλη πόλη βλέπουν εμάς που κοιτάμε περίεργα την οθόνη και μείς βλέπουμε τους ανθρώπους που μας χαιρετούν από μακριά. Γιατί η εικόνα είναι ζωντανή και εντελώς συμμετρικά ενταγμένη στο χώροι ώστε να δημιουργεί την ψευδαίσθηση  ότι βλέπεις την άλλη πλευρά της πλατείας.

Έξυπνο και άκρως ενδιαφέρον.

Σημ : φανταστείτε να εγκατασταθεί ένα αντίστοιχο σε κεντρική πλατεία της Αθήνας π.χ. Ομόνοια ή Σύνταγμα και να περνάμε Αύγουστο μήνα, που το τσιμέντο βράζει και να βλέπουμε εικόνες από τη Γροιλανδία με χιόνια και ανθρώπους με παλτά και γούνες. Όσο νάνε μια δροσιά θα την απολαμβάναμε. .

Με τα παπούτσια στο χέρι

(Βίλνιους Λιθουανία)

Σε αυτά τα μέρη έχουν κάποιες παράξενες συνήθειες όταν τα ζευγάρια χωρίζουν.

Αυτός η αυτή, που επιθυμεί να πληροφορήσει τον/την σύντροφό του/της ότι ο χρόνος συμβίωσης έληξε, απλά του κρεμάει τα παπούτσια στην εξώπορτα και υποθέτω ότι αλλάζει και την κλειδωνιά. Όταν ο διωχθείς επιστρέφει στο σπίτι βλέπει τα παπούτσια και αφού φυσικά κατανοεί το μήνυμα, ψάχνει για νέα στέγη. Τα υπόλοιπα προσωπικά του αντικείμενα θα τα πάρει αργότερα όταν τακτοποιηθεί.

Μιλάμε για άλλου επίπεδο πολιτισμού.

Βέβαια υπάρχει και η εκδοχή να είναι μια απλή υπενθύμιση ότι όταν μπαίνουμε στο σπίτι βγάζουμε τα παπούτσια για να μη μεταφέρουμε τις λάσπες του δρόμου στο σαλόνι μας.

Ακόμη δε θα μπορούσε να είναι προσφορά σε τυχόν αδυνατούντες να αγοράσουν παπούτσια ή μια ιδιαίτερη αισθητική παρέμβαση.

Φαντασθείτε ότι θέλετε εσείς, εγώ θα επιμείνω στην πρώτη εκδοχή.-

Οι τρεις Μούσες

(Βίλνιους Λιθουανία)

Τα βράδια στο Βίλνιους της Λιθουανίας προσφέρουν πολλές επιλογές. Μπαράκια καφετέριες μπυραρίες και πολύ νεολαία στους δρόμους. Εμείς σαν πρωτο-επισκεπτόμενοι τουρίστες ρωτήσαμε αρμοδίως που θα ήταν καλύτερα να περάσουμε για ένα ποτό. Μας υπέδειξαν, ανάμεσα στα άλλα, το μπαρ οι τρείς μούσες.(Trys mūzos).Το μπαρ βρίσκεται στην ταράτσα του κτιρίου και έχει πανοραμική θέα σε μεγάλο μέρος της πόλης.

Δεν ήταν άσχημη ιδέα, αλλά…

Η γλυπτική σύνθεση είναι μεν πρωτότυπη και αρκετά εντυπωσιακή, αλλά πολύ άσχημες φάτσες βρε παιδί μου. Βάλε και το γεγονός ότι οι μούσες είναι κομμάτι του αρχαιοελληνικού πολιτισμού θα της ήθελα κάπως ομορφότερες και κομψότερες. Τόσα ωραία κορίτσια κυκλοφορούσαν στην πόλη, δεν μπορούσαν να βρουν ένα μοντέλο ελκυστικότερο;

Τέλος πάντων, ανεβήκαμε στην ταράτσα και θαυμάσαμε τη θέα από ψηλά.

Το ποτό μίζερο, το βάζουν με τη μεζούρα αυστηρότατα και το φέρνουν σκέτο. Ούτε φυστικάκια ούτε πατατάκια. Ζητήσαμε να μας φέρουν τίποτα ξηροκάρπια (Νατς τα λένε στη διεθνή γλώσσα των ποτοπωλείων).και μας έφερα ένα μικρό μπολάκι με φιστίκια Αιγίνης.

«Καλά έπρεπε να τα ζητήσουμε, σκεφτήκαμε, δε μπορούσαν να τα φέρουν μαζί με τα ποτά».

Το γιατί το καταλάβαμε όταν ήρθε ο λογαριασμός. Τα Νάτς τα χρεώνουν εξτρά. Έξι ευρώ παρακαλώ για 50 γραμμάρια Αιγινίτικα.

Ηθικόν δίδαγμα.

Όταν σας τύχει κάτι τέτοιο ή να αποφύγετε τα Νάτς ή να αγοράσετε νωρίτερα από το σουπερμάρκετ τίποτα φυστικοειδή, να τα έχετε στην τσέπη σας,  για να συνοδέψετε το ποτό σας. Δεν είναι και τόσο σικ αλλά και τα έξι ευρώ επίσης δεν είναι σικ.

Στις τρείς μούσες δεν ξαναπατήσαμε. Προτιμήσαμε τους κεντρικούς πεζόδρομους που βλέπεις και την κίνηση.-

Τούρκοι Εβραίοι

(Κάουνας Λιθουανία)

Ξέρατε ότι υπάρχουν Τούρκοι εβραίοι το θρήσκευμα;

Σίγουρα όχι. Άλλωστε ούτε κι εγώ το ήξερα.

Λοιπόν,

πριν πολλά χρόνια(15^ος αιώνας0 ένας δούκας που ήρθε κι εγκαταστάθηκε στην περιοχή κουβάλησε μαζί του και μια ορδή από σωματοφύλακες για την προστασία του. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν Τουρκικής φυλής αλλά εβραϊκής θρησκείας. Δε νομίζω τι υπάρχει άλλο τέτοιο δείγμα στον πλανήτη. Η επιλογή βέβαια δεν είχε να κάνει με το θρήσκευμα αλλά με το γεγονός ότι οι ανωτέρω ήταν καλοί πολεμιστές και κυρίως απόλυτα πιστοί στο αφεντικό που τους πλήρωνε.

Ο δούκας εγκατέστησε το στράτευμα στην περιοχή που λέγεται Τρακάϊ, είναι περιοχή λιμνών και βρίσκεται πολύ κοντά στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας το Βίλνιους. Ο ίδιος έκτισε έναν πολύ ωραίο πύργο σε ένα από τα νησάκια της περιοχής.

Υποθέτω ότι την εποχή εκείνη ο παραλίμνιος αυτός οικισμός θα ήταν ανάμεσα σε βάλτους και κουνούπια, αλλά σήμερα θεωρείται, όχι άδικα, ίσως το τουριστικότερο μέρος της χώρας και δεν υπάρχει τουρίστας που να μην κάνει

επίσκεψη.

Οι Τούρκοι μακροημέρεψαν έχοντα την προστασία των τοπικών αρχών και δεδομένου ότι καμιά σχέση δεν ανέπτυξαν με τους ορίτζιναλ εβραίους δεν τους πείραξαν ούτε οι χιτλερικοί.

Σήμερα έχουν απομείνει κάποιοι λίγοι να θυμίζουν την ιστορία της περιοχής.

Πιθανότατα να πέρναγαν απαρατήρητοι αν δεν μας άφηναν κάποια αξιοπρόσεκτα εθιμικά στοιχεία.

Στην πρώτη φωτογραφία βλέπετε ένα κλασικό σπίτι της περιοχής με τρία παράθυρα στην πρόσοψη.  Όλα τα σπίτια κάποτε χτίζονταν αυστηρά με αυτόν τον τρόπο.

Το πρώτο παράθυρο ήταν του θεού. Δε μάθαμε πως το χρησιμοποιούσε αλλά δεν έχει σημασία. Το δεύτερο παράθυρο ήταν ου δούκα, γιατί εκεί τον έβαζαν να κάτσει σε περίπτωση που επισκεπτόταν κάποιο σπίτι. Προσωπικά αμφιβάλλω αν μπήκε σε κανένα από αυτά τα ταπεινά σπίτια αλλά ο νόμος νόμος.

Το τρίτο παράθυρο και ποιο ενδιαφέρον, ήταν των κοριτσιών. Όπως καταλάβατε τα ανύπαντρα κορίτσια, ελλείψει καφετεριών και άλλων σύγχρονων χώρων συνάθροισης, την έβγαζαν στο παραθύρι κεντώντας την προίκα τους και από εκεί παρακολουθούσαν την κίνηση και εντόπιζαν τα όμορφα παλληκάρια την γειτονιάς. Υποθέτω ότι τα παλληκάρια θα έκαναν κανονική περαντζάδα μέχρι να υποταχτεί στη γοητεία τους κάποιο εύμορφο κορίτσι και να ακολουθήσουν οι προβλεπόμενες διαδικασίες των προξενητών.

Και βέβαια γάμος χωρίς καλό φαγητό δε νοείται.

Στη δεύτερη φωτογραφία βλέπετε μια διαφήμιση από τις πίτες που φτιάχνουν στην περιοχή. Προφέρεται κάπως σαν «Κιμπινάρ» και είναι νοστιμότατες. Μοιάζουν λίγο με τα πυροσκί αλλά έχουν και εμφανείς διαφορές.

Τέλος την τρίτη φωτογραφία με την  Coca-Cola την έβαλα επειδή μου άρεσε, η φωτό όχι η coca-cola.-

Συγκρίσεις

(κάπου στη Λιθουανία)

Η φωτό που βλέπεται είναι από έναν σταθμό αυτοκινήτων κάπου στη Λιθουανία.

Η τιμή της βενζίνης ήταν περίπου στο επίπεδο που βλέπετε σε όλη τη χώρα.. Σε ορισμένα πρατήρια είχε και λίγο φθηνότερη (μέχρι 1,370€).

Κάνοντας τις συγκρίσεις,

• Μέσος μισθός στη Λιθουανία 2.300€, βενζίνη 1,4€

• Μέσος μισθός στην Ελλάδα 1.300€, βενζίνη 1,7€.

Ναι αλλά εμείς τους νικήσαμε στο Μπάσκετ!!!

Ο Λόφος των Σταυρών

(Λετονία)

Αυτό που βλέπετε ονομάζετε λόφος αλλά δεν είναι παρά μια ελαφριά πτύχωση του εδάφους ύψους περίπου είκοσι μέτρων. Σε μια χώρα όμως που το μεγαλύτερο βουνό μόλις που αγγίζει τα τριακόσια μέτρα αυτό μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί και λόφος.

Στο χώρο αυτό ξεκίνησαν από το 19^ο αιώνα χρόνια να τοποθετούν ένα σταυρό για κάθε σημαντικό πρόσωπο, σύμφωνα με τα εθνικά τους κριτήρια, που είχε βίαιο θάνατο από την εκάστοτε εξουσία.

Οι πρώτοι σταυροί μπήκαν επί τσαρικής δυναστείας και ήσαν μερικές δεκάδες. Στην πορεία άρχισαν να προστίθενται και άλλοι, για ποικίλες αιτίες και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Αφότου δε μαθεύτηκε και χαρακτηρίστηκε τόπος προσκυνήματος, άρχισαν να τοποθετούν σταυρούς και οι τουρίστες-προσκυνητές από διάφορες χώρες. Εννοείται ότι σταυρούς τοποθέτησαν και μερικοί από τη δική μας ομάδα, στη μνήμη κάποιων δικών τους υποθέτω.

Συνολικά οι σταυροί πρέπει να ξεπερνούν τους 100.000 χιλιάδες, το δε μαγαζί που βρίσκεται στην είσοδο του μνημείου και πουλάει σουβενίρ και σταυρούς για τοποθέτηση φυσικά, κάνει χρυσές δουλειές.

Όπως και να ’χει είναι εντυπωσιακό μέρος και εμπνέει αυτό που θα λέγαμε μεταφυσικό δέος.-

Τα ερωτευμένα πιτσουνάκια

(Σιάουλεϊ Λετονία)

Ο κύριος της φωτογραφίας προσφέρει στην καλή του μια καρδούλα. Μάλλον για τη δική του πρόκειται. Δε μάθαμε αν η κυρία τη δέχτηκε γιατί το ύφος της δε μου φαίνεται και τόσο συγκαταβατικό.

Από την άλλη όμως είναι γνωστό ότι οι κυρίες πάντα κάνουν τις δύσκολες πριν ενδώσουν

Πανέμορφο και ερωτικό.-

Γκαρσονιέρα για δύο

(Ανάκτορα Ρούνταλε, Λετονία)

Οι χώρες της βαλτικής ήταν για πολλούς αιώνες ο χώρος όπου διάφοροι πλούσιοι ευγενείς έχτιζαν τα εξοχικά τους, εκτιμώντας ότι το κλίμα ήταν υγιεινότερο σε αυτά τα μέρη ή έκτιζαν γκαρσονιέρες για να φιλοξενούν τις ερωμένες τους.

Το εικονιζόμενο οικοδόμημα είναι μια απλή γκαρσονιέρα. Να φανταστείτε ότι ο φακός δε μπόρεσε να χωρέσει το σύνολο των κτισμάτων, μετά του περιστοιχίζοντος αυτών κήπου, λόγω μεγέθους.

Ο δούκας, στον οποίο ανήκε, εδώ δεχόταν μια μεγαλόσχημη ερωμένη και γι’ αυτό έφτιαξε κάτι ανάλογο της μεγαλοσύνης της. Δεν έγινε γνωστόν αν η μεγαλοσύνη της κυρίας επεκτείνετο, εκτός των κοσμικών σαλονιών και στις ιδιαίτερα δραστήριες κρεβατοκάμαρες του μεγάρου.

Υποθέτουμε ότι για να διαθέσει τόσο χρήμα είτε η ερωμένη το άξιζε ή ο δούκας είχε υπερβολικό περίσσευμα χρήματος και έβαζε και στα λάχανα.

Από κάτι σκόρπιες πληροφορίες που συνέλεξα ο περί ου κύριος εσιτίζετο πλουσιοπσρόχως από κρατικό χρήμα, όπως όλοι οι καθώς πρέπει πλούσιοι της κάθε εποχής.

Αυτό που δεν κατάφερα να μάθω είναι το μέγεθος της κανονικής του κατοικίας.

Αν η εξοχική γκαρσονιέρα ήταν τόσο μεγάλη η κύρια κατοικία θα πρέπει να ήταν ολόκληρη πόλη.

Αυτό μάλλον εξηγεί το γιατί η Οκτωβριανή Επανάσταση ξεκίνησε από αυτά τα μέρη.-

Γκαρσονιέρα για δύο

(συνέχεια)

Και για μη νομίζετε ότι μόνο στις κρεβατοκάμαρες ενδημούσαν ορίστε και η αίθουσα παιγνίων.

Βλέπετε μπιλιάρδο του προπερασμένου αιώνα.-

Βαρόνος

(Ρίγα. Λετονία)

Η φαταούλα που βλέπετε δεν ανήκει σε κανέναν διάσημο άνδρα της χώρας. Μου άρεσε όμως το αυτάρεσκο, πονηρό και λαμογιάρικο ύφος του και τον πρόσθεσα στις αναμνήσεις.-

ΤροχοΜπάρ

(Ρίγα Λετονία)

Εδώ ταιριάζει η έκφραση «το τερπνόν μετά του ωφελίμου»..

Πάνε οι τουρίστες σε μια πόλη που έχει καλή μπύρα και ταυτόχρονα έχει και άφθονα αξιοθέατα που πρέπει να επισκεφτούν, για να έχει κάποιο νόημα το ταξίδι.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι ότι αν διαλέξουν να δουν τα αξιοθέατα είναι αμφίβολο αν θα μείνει χρόνος για να απολαύσει τις μπύρες που διαθέτει η πόλη. Από την άλλη αν διαλέξουν να δοκιμάσουν μπύρες, είναι απολύτως σίγουρο ότι ούτε καν το ξενοδοχείο τους δε θα βρίσκουν για να επιστρέψουν, πόσο μάλλον τα αξιοθέατα.

Όμως υπάρχει λύση για όλα.

Το κατασκεύασμα που βλέπετε είναι μια τροχήλατη κινούμενη μπυραρία που κάθεσαι, πίνεις κατά βούλησιν και αντοχή, δοκιμάζεις και τα τοπικά προϊόντα αλλαντοποιίας και ταυτόχρονα ενημερώνεσαι για τα διάφορα μνημεία στα οποία σε περιφέρει ο κάπελας.

Αν και πιστεύω ότι μετά από μερικές βόλτες δε χρειάζεται να μετακινείται το όχημα, θα μετακινείται η πόλη από μόνη της, αν κρίνω από τη συμπεριφορά των επιβατών που έτυχε να συναντήσω.-

Μια Κούκλα

(Μουσείο Αυτοκίνητων, Ρίγα Λετονία)

Ήταν μια εποχή που τα αυτοκίνητα τα έφτιαχναν με κριτήριο την αισθητική απόλαυση, την άνεση και την ένδειξη κύρους του ιδιοκτήτη.

Τα οχήματα ήσαν βέβαια πανάκριβα αλλά η βενζίνη ήταν μάλλον φθηνή ώστε να μη νοιάζονται οι μηχανικοί για την κατανάλωση του οχήματος.

Αυτό μας έδωσε θαυμαστά δείγματα αυτοκίνητων μόνο για πλουσίους, που ούτε αυτοί νοιάζονταν για την κατανάλωση καυσίμου.

Αργότερα έγιναν λαϊκό είδος και άλλαξαν τελείως μορφή μέχρι που φτάσαμε να βλέπουμε τη Mercedes να μοιάζει με γιαπωνέζικο corolla  γιατί το κομπιούτερ που το σχεδίασε έκρινε ότι έτσι θα καταναλώνει λιγότερα καύσιμα.

Ο tempora ο mores.-

Ο Λούσιφερ

(σε κάποιο πάρκινγκ στη Λετονία)

Αλλού τον ψάχναμε, αλλού τον βρήκαμε. Το αμάξι της φωτό ανήκει χωρίς αμφιβολία στον εξαποδό. Τοι ‘666’ είναι χαρακτηριστικότατο. Σ’ αυτή τη χώρα νομίζω ότι δεν είναι τόσο προσκολλημένοι στην ιερή ερμηνεία του διαβολικού αριθμού και έτσι ο εξαποδό μπορεί να κυκλοφορεί ελευθέρα με το όνομά του και όλα του τα αξεσουάρ.

Το όνομά του όπως άλλωστε είναι εμφανές είναι Nikol;ai Lousiferits (Νικόλαος Λουσιφερίδης στα ελληνικά), εξού και τα αρχικά NL.

Και φυσικά κυκλοφορεί με γρήγορο αυτοκίνητο για να προλαβαίνει τους πελάτες του.

Δυστυχώς αν και τον περίμενα δεν κατάφερα να τον συναντήσω για μια selfie. Ίσως με κάποια άλλη ευκαιρία.-

Μονότροχο

(Ρίγα Λετονία)

Εντάξει δεν πρόκειται για κάποιο τουριστικό αξιοθέατο, αλλά επειδή δεν έτυχε να το δω από κοντά, παρά μόνο σε κάτι φουτουριστικές διαφημίσεις, το κατέγραψα.

Πρόκειται για ηλεκτρικό όχημα με μία ρόδα, χωρίς σέλα για κάθισμα και χωρίς τιμόνι για οδήγημα. Ούτε άλλο εξάρτημα κατάφερα να εντοπίσω, ίσως επειδή όσα είδα έτρεχαν του σκοτωμού.

Τώρα πως επιταχύνει, ή επιβραδύνει, ή σταματά, ή ξεκινά, άγνωστο. Φαντάζομαι όλα αυτά να εξηγούνται στο προσπέκτ που συνοδεύει τις συσκευές όταν τις αγοράζεις.

Πάντως είναι εντυπωσιακότατο, ταχύτατο, παρκάρει εύκολα παντού, το παίρνεις αν θέλεις μαζί σου στο μετρό ή στο γραφείο. Στα μειονεκτήματα είναι το ότι δεν μπορείς να βγάλεις γκόμενα για βόλτα και τα συναφή.

Πάντως το κράνος, κράνος.-

Το καμπανάκι

(Ρίγα Λετονία)

Πολύ έξυπνη γλυπτική σύνθεση.

Εικονίζει μια σειρά από ζώα τα οποία όπως βλέπετε είναι το ένα πάνω από το άλλο. Το δε υψηλότερα ιστάμενο έχει στο ράμφος του ένα κουδουνάκι.

Το κουδουνάκι χαρίζει τύχη και ευζωία σε όποιον το κρούει αλλά βρίσκεται αρκετά ψηλά για να το φτάσει ένας κανονικός άνθρωπος.

Το αποτέλεσμα είναι να χρειάζεται βοήθεια για να σηκωθεί ψηλότερα.

Οι άνδρες συνήθως περνάνε αδιάφορα από το σημείο, αλλά οι γυναίκες όμως οχι.

Έτσι καταλήγουν να εκλιπαρούν βοήθεια με το βλέμμα, κοιτάζοντας δεξιά αριστερά τους περαστικούς άνδρες,

Και βέβαια πάντα βρίσκεται κάποιος ιππότης να της πάρει στην αγκαλιά του και να της σηκώσει όσο χρειάζεται για να κρούσουν τον κώδωνα.

Με τη μέθοδο αυτή έχουμε στατιστική επιτυχία 50%.

Κάτι ο κώδων που είναι  ψηλά, κάτι η επιλογή του κατάλληλου ιππότη, το πράγμα δουλεύει μια χαρά και είναι όλοι ευτυχισμένοι.

Για μια ακόμη φορά θαύμασα την ευστροφία του καλλιτέχνη.-

Ο τάφος της Μάγιας

( Κάστρο Τουράιντα, Σιγούλντα, Λετονία)

 Σε ένα ταξίδι στις χώρες της βαλτικής, περνώντας από πόλη σε πόλη και από μνημείο σε μνημείο, επισκεφτήκαμε ένα πανέμορφο μέρος προκειμένου να ξεναγηθούμε σε κάποιο από τα πολλά κάστρα που υπήρχε στην κορυφή ενός υψώματος, που οι ντόπιοι θεωρούν λόφο. Μάλλον στην Λετονία ήταν, αλλά δεν έχει σημασία. Στα μέσα της διαδρομής συναντήσαμε ένα λιτό μνημείο αφιερωμένο σε μια τραγική ιστορία.

.

Στο χώρο αυτό, που βλέπεται ανωτέρω, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο νεαρά ύπαρξη ονόματι Μάγια. Για κάποιους περίεργους λόγους τα νιόπαντρα ζευγάρια της περιοχής έρχονται και αποθέτουν λουλούδια και φωτογραφίζονται στο μνημείο, για να στεριώσει ο γάμος τους. Τώρα γιατί είναι γούρικο το συγκεκριμένο μέρος όπου…

Ας τα δούμε από την αρχή.

Η Μάγια ήταν μια ωραιότατη δεσποσύνη που έζησε μερικούς αιώνες παλαιότερον. Το πότε ακριβώς επίσης δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.

Η Μάγια αγαπούσε τον Βίκτωρα και επρόκειτο να νυμφευτούν, εφόσον είχαν ανταλλάξει όρκους πίστης κλπ.

Την εποχή εκείνη η χώρα ήταν υπό την ηγεμονία των Πολωνών. Ένας λοιπόν φαντάρος από το στράτευμα κατοχής παρέσυρε τεχνηέντως τη Μάγια, που όπως είπαμε ήταν ευειδής και αξιοπρόσεκτη, σε μια σπηλιά που βρισκόταν στο δάσος έξω από την πόλη. Δε γνωρίζουμε με ποια μέσα την έπεισε να ακολουθήσει, αλλά

σίγουρα δεν την τράβηξε από τα μαλλιά. Στη σπηλιά ο φαντάρος προσπάθησε να την ατιμάσει, κατά τις συνήθεις των φαντάρων όλων των κατοχικών στρατευμάτων ανά τους αιώνες, αλλά η δύσμοιρη νέα αρνήθηκε να υποκύψει. Τράβα ο ένας κράτα ο άλλος η υπόθεση είχε περιπλακεί και οδηγείτο σε αδιέξοδο. Τελικά η νέα, προκειμένου να διαφυλάξει την πολύτιμη τιμή της, ζήτησε από τον φαντάρο να την φονεύσει, γιατί πως θα γύριζε στο χωριό και ποιος θα πίστευέ ότι δεν ατιμάστηκε.

Ο φαντάρος μετά από τα παρακάλια της και κάποια παραπλανητικά περί ενός μαγικού μαντηλιού που φορούσε, έβαλε το σπαθί του και της έκοψε το λαιμό.

Αργότερα ο φαντάρος ευρέθη, συνελήφθη και τιμωρήθηκε δεόντως. Τη δε Μάγια την έθαψαν εν τιμή και δόξη στο σημείο του φονικού και παραλίγον χώρου ατιμάσεως και έκτοτε τα νιόπαντρα ζευγάρια περνάνε για να αποτίσουν φόρο τιμής.

Την ιστορία αυτή μας τη διηγήθηκε η ξεναγός μας και μας βεβαίωσε ότι ήταν απόλυτα αληθής.

Εμένα όμως δε μου έβγαινε από το μυαλό ο γεγονός ότι η νεαρά, που στην εποχή της δεν ήταν και τόσο νεαρά δεδομένου ότι ήταν ήδη 19 ετών, μετέβη εκουσίως στον τόπο του μαρτυρίου και όχι με τη βία. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω πως ο φαντάρος αντί να πράξει τα δέοντα ως ανήρ προτίμησε να την φονεύσει.-

Αφού λοιπόν δε μου έβγαινε αληθές το στόρι αποφάσισα……

(Η συνέχεια στο βιβλίο μου «Ιστορίες Φαντασμάτων»)

Ανθοπάπουτσα

(κάπου στη Λετονία)

Πολύ βροχερές αυτές οι χώρες.

Να φανταστείτε φυτρώνουν και τα υποδήματα έτσι και τα αφήσεις εκτεθειμένα στη βροχή.

Ιδού η μη αμφισβητούμενη μαρτυρία.-

Το φιλί

(Ταρτού Εσθονία)

Η Ταρτού θεωρείται η πολιτιστική ΄πρωτεύουσα της Εσθονίας. Εδώ ιδρύθηκε το πρώτο πανεπιστήμιο το 1600κάτι  που λειτουργεί αδιάληπτα ακόμη. Στην πόλη, που φυσικά θεωρείται πανεπιστημιούπολη, κατοικούν κυρίως φοιτητές. Περίπου το 25% του πληθυσμού κατά τους ξεναγούς.

Το κεντρικό κτήριο του πανεπιστημίου, το οποίο επισκεφτήκαμε,  δε θυμίζει τίποτα από τα δικά μας ανάλογα ιδρύματα. Μάλλον με μουσείο έμοιαζε. Δεν υπήρχαν ούτε αφίσες ούτε συνθήματα, ούτε κάτι άλλο που να θυμίζει ότι από εκεί περνάει η μισή φοιτητιώσα νεολαία της χώρας. Όλα καθαρά και τακτοποιημένα. Μη βιαστείτε να χαρείτε εμένα μου θύμιζε μαυσωλείο. Ίσως γιατί έχουμε συνηθίσει αλλιώς.

Για τους νοικοκυραίους όμως είναι ο παράδεισος.

Μου έκανε εντύπωση όμως ότι στην πόλη, πάρα το γεγονός ότι επρόκειτο για πανεπιστημιούπολη, δεν είδα πουθενά βιβλιοπωλεία, όπως στη Σόλωνος ή την Στουρνάρη πχ. Σε ερώτηση που έκανα στην καθηγήτρια που μας ξεναγούσε μου απάντησε ότι οι νέοι της χώρας δεν έχουν μάτια παρά μόνο για τις οθόνες των κινητών, κάτι που έχει αρχίσει να απασχολεί τους αρμοδίους φορείς.

Βιβλία πάντως δεν είδα.

Για να μην τα ισοπεδώνω όμως όλα είδα μια μικρή παρέα με μια παλαιστινιακή σημαία. Τελικά κάποια σπίθα υπάρχει.

Αυτό που με εντυπωσίασε, γοήτευσε θα έλεγα, είναι το εικονιζόμενο γλυπτό σύμπλεγμα.

Θα έλεγα ότι είναι ότι πιο γλυκό και όμορφο είδα ανάμεσα στα άπειρα γλυπτά που κοσμούσαν τις πόλεις και τα απέραντα πάρκα.

Αφενός δεσπόζει στην κεντρική πλατεία έχοντας κερδίσει το τίτλο σύμβολο της πόλης, αφετέρου τα μηνύματά του είναι πράγματι αξιοπρόσεκτα.

Οι νέοι, η βροχή, η αγκαλιά, το φιλί.

Εσείς μπορείτε να το ερμηνεύσετε όπως θέλετε, εμένα μου βγήκε το παρακάτω στιχούργημα.

Τα νιάτα θέλουν έρωτα

Και η βροχή ομπρέλα,

κι όταν λαλήσει το πουλί,

στην αγκαλιά μου έλα.-

Βιβλιοφιλία

(Τάλλιν-Εσθονία. Πάρκο Καντριόργκ).

Όταν η τέχνη της γραφής παντρεύει τη μορφή με το περιεχόμενο και η απόλαυση της ανάγνωσης γίνεται αισθητική εμπειρία.

Το εικονιζόμενο βιβλίο ανήκε στη βιβλιοθήκη του εξοχικού της Αικατερίνης της Ρωσίας και χτίστηκε κατ’ εντολής του Πέτρου του Μέγα..

Δε μάθαμε αν η περί ου ο λόγος ευγενής το είχε διαβάσει ή το είχε μόνο για να εντυπωσιάζει ερωμένους και φίλους που κατά καιρούς φιλοξενούσε στο ανάκτορό, αλλά σίγουρα είχε καλό γούστο.-

Το αυγό του Κολόμβου

(Τάλλιν-Εσθονία. Πάρκο Καντριόργκ).

Όχι δεν είναι του Κολόμβου αλλά πρόκειται γα αφθεντικό δείγμα κομψοτεχνήματος φέρον την ονομασία Αυγό Φαμπερζέ (ρωσικά яйцо Фаберже).

Το αναφέρουμε στη ρωσική γλώσσα γιατί τα αντικείμενα αυτά φτιάχτηκαν από τον οίκο κοσμημάτων Φαμπερζέ της Αγίας Πετρούπολης, για να τα κάνουν οι τσάροι πασχαλινά δώρα στις τσαρίνες τους. Πάσχα ήταν κάτι έπρεπε να τους πάρουν και φυσικά δεν ήταν δυνατόν να τους δωρίζουν κοτίσια αυγά, όπως εμείς στις δικές μας τσαρίνες. Καμία σχέση. (Αν και θυμάμαι ότι το Πάσχα μας έκαναν δώρο παπούτσια συνήθως).

Κατασκευάστηκαν λέει 69 αυγά συνολικά, ένα τουλάχιστον το είχε στην κατοχή της η Φρειδερίκη.

Μεταγενεστέρως κατασκευάστηκαν άλλες 69.000 απομιμήσεις, με τις οποίες κάποιοι παρακατιανοί πλεμπαίοι θάμπωναν τις υποψήφιες ερωμένες τους.

Το συγκεκριμένο λέγεται ότι είναι αυθεντικό και ήταν από αυτά που χάρισε ο δόυκας στην δική του μεγαλόσχημη ερωμένη, αλλά μπορεί και το αντίστροφο.

Εγώ πάντως στη δική μου το Πάσχα της κάνω δώρο δυο δωδεκάδες κανονικά κοτίσια αυγά για να τα βάψει και ένα αρχί για τη σούβλα και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.-

Τα ληγμένα

(Τάλλιν Εσθονία)

Πάντα είχα απορία που πουλάνε ληγμένα χάπια που καταπίνουν μερικοί και συμπεριφέρονται ανάλογα.

Εδώ βλέπουμε ένα φαρμακείο που πρωτο-άνοιξε το μακρινό 1422 και λειτουργεί συνεχώς και αδιαλείπτως από τότε.

Αν δεν έχει αυτό ξεχασμένα χαπάκια τότε ποιος θα έχει. Και επειδή τα φαρμακεία εκείνη την εποχή τα έλεγχαν η γνωστή φυλή που ασχολείται με εμπόριο (όχι καρπούζια και πατάτες) και άλλες προσοδοφόρες υπηρεσίες, βάζω στοίχημα ότι τίποτα δεν πετάγανε.

Προσοχή λοιπόν, να αγοράζετε φάρμακα μόνο από σύγχρονα καταστήματα.-

Κουβεντούλα

(Λετονία …μάλλον)

Μια συζήτηση με τους ντόπιους είναι πάντα εποικοδομητική. Όλο και κάτι καινούργιο μαθαίνεις.

Το πρόβλημα ήταν η γλώσσα γιατί ενώ εγώ του μιλούσα σε άψογα τουριστικά αγγλικά αυτός έκανε συνεχώς πως δεν καταλάβαινε και με κοίταζε με απλανές ύφος. Μάλλον δεν του αρέσαν οι πολλές κουβέντες δεν εξηγείται αλλιώς.-

 Επιστροφή

Έφτασε κάποτε και η ώρα της επιστροφής στα πάτρια εδάφη. Η ώρα αυτή είναι συνήθως μελαγχολική, λίγο βαρετή και πάντα κλείνει με αλληλο-ασπασμούς, ευχές και υποσχέσεις για μελλοντικές συναντήσεις.

Καλή αντάμωση λοιπόν.

Όλα θα κυλούσαν κατά το σύνηθες αν στη θύρα εξόδου, gate 28 παρακαλώ, το βλέμμα μου δεν έπεφτε σε δύο όμορφα και ζουμερά κορίτσια.

Καλά , θα μυ πείτε, πρώτη φορά έβλεπες δυο ‘όμορφα κορίτσια να ταξιδεύουν μαζί. Όχι βέβαια αλλά αυτές οι δύο είχαν κάτι ξεχωριστό.

Αφενός μου έδωσαν την εντύπωση ότι πρέπει να έχουν πόστα στο ONLYFAN, αφετέρου η μία…

Ας δούμε καλύτερα όλη την εικόνα.

Η μια ήταν λίγο ψηλότερη από την άλλη και η άλλη λίγο κοντύτερη από την προηγούμενη. Η κοντύτερη φορούσε μια φουστίτσα τύπου ‘Λαμπάντα’, για όσους τη θυμούνται, ενώ η άλλη φορούσε μια ζακέτα που μόλις κάλυπτε μέρος του πωπού της. Και ενώ όλες οι ζακέτες περίπου το ίδιο μήκος έχουν η δική της δε συνοδευόταν από μια φούστα έστω μικροσκοπική ή ένα παντελόνι. Μου έδωσε την εντύπωση ότι το κάτω μέρος του σώματός της δεν καλύπτετο από τίποτα. Με λίγα λόγια ήταν ξεβράκωτη.

Από απλή και αγνή μόνο περιέργεια άρχισα να κοιτάζω με όση διακριτικότητα διέθετα για να τεκμηριώσω την άποψή μου. Τελικά διεπίστωσα ότι φόραγε κατιτίς που έμοιαζε με βρακί, πλην επιμελώς κρυμμένο κάτωθεν της ζακέτας.

Έτσι ησύχασα κι εγώ, η νεαρά κυρία δεν κινδύνευε να της κρυώσουν τα ενδότερα.Κάποια στιγμή η Gate 28 άνοιξε και αρχίσαμε να επιβιβαζόμαστε στο αεροσκάφος.

Ξανασυνάντησα τις κυρίες στην πρώτη θέση και προχώρησα προς το τέλος του διαδρόμου που ήταν η θέση μου και μπορώ να πω ότι της ξέχασα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

Εγώ ναι μεν τις ξέχασα, αλλά η μοίρα μου είχε άλλα σχέδια.

Την ώρα που περίμενα στο κυλιόμενο διάδρομο για να παραλάβω την αποσκευή μου νάσου έρχονται ακριβώς δίπλα μου οι δύο νεαρές. Ορκίζομαι ότι δεν στάθηκα επίτηδες σ’ αυτή τη θέση του διαδρόμου, ήταν εντελώς τυχαίο.

Έτσι όμως που γίναμε κολλητάρια έτυχε να ακούσω και τη μεταξύ τους στιχομυθία.

• Ρε σύ χθες εκεί που διασκεδάζαμε και χορεύαμε και…έπινα πολύ κρασί. Ούτε και ξέρω πόσο ήπια, δήλωσε με μπάσα φωνή η ψηλότερη.
• Μετά ρε πέσε μου τι έγινε, δε θυμάμαι τίποτα; συμπλήρωσε η κοντύτερη.
• Να, μας πήραν με το αυτοκίνητο και πήγαμε …
• Όλοι μαζί δηλαδή φύγαμε;
• Ναι ρε ήταν και ο…
• Στο μεγάλο μπήκαμε;
• Μάλλον, για να χωρέσουμε.
• Και μετά; Θυμάσαι αν πήγα στο μπάνιο; Πω πω , γαμώτο δε θυμάμαι.
• Μετά ….

Εκείνη την ώρα ήρθαν οι καταραμένες οι βαλίτσες τους, της πήραν και συνέχισαν τον διάλογο τους φεύγοντας, αφήνοντάς με με πλήθος απορίες..

Ε, δε θα πήγαινα κι από πίσω να ακούσω τη συνέχεια.

Αλλά εκείνο το ‘μετά’ που δεν άκουσα με σκότωσε.

Τώρα που το σκέφτομαι ούτε το ‘πριν’ άκουσα.

Χώρια που οι δικές μου βαλίτσες ήρθαν μετά από μισή ώρα αναμονής.

Καλή αντάμωση λοιπόν.-

Επιμύθιον

Οι χώρες της Βαλτικής απ’ όσο γνωρίζω δεν έχουν αφήσει έντονα σημάδια στο βιβλίο της ιστορίας. Σας ανεξάρτητες χώρες μετρούν πολύ λίγα έτη. Περίπου 35 και αν υπολογίσουμε και άλλα 20 προπολεμικά σύνολο 55 χρόνια ανεξάρτητου εθνικού βίου. Όλα τα υπόλοιπα ήταν υποτελείς στους ισχυρούς γείτονές τους ή απλά γαιοκτησίες ισχυρών αρχόντων ή βασιλιάδων.

Δανοί, Σουηδοί, Πολωνοί και φυσικά Ρώσοι τσαρικοί και τέλος Ρώσοι σοβιετικοί.

Σύμφωνα με τα λόγια των ξεναγών και κάποια διάχυτα σημάδια, οι Ρώσοι ήταν και είναι οι λιγότεροι δημοφιλείς και στις τρείς χώρες, σε διάφορους βαθμούς βέβαια. Το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού των χωρών αυτών είναι Ρώσοι ή Ρωσόφωνοι περιπλέκει κάπως τα πράγματα.

Παρά ταύτα έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν για το σύγχρονο τρόπο ζωής και κοινωνικής οργάνωσης.

Χώρες επίπεδες, γεμάτες δάση, λίμνες και καλλιέργειες σιτηρών και λυκίσκου για μπύρα….

Οδικό δίκτυο επαρκέστατο (βοηθάει και το ομαλότατο ανάγλυφο του εδάφους).

Πεντακάθαρες. Δεν είδαμε πουθενά πεταμένα σκουπίδια στους δρόμους αλλά και ούτε ξέχειλους κάδους στις πόλεις.  

Πόλεις και χωριά οργανωμένα με φαρδείς δρόμους, ποδηλατοδρόμους τους οποίους χρησιμοποιούν ευρέως, πεζόδρομους τους οποίους σέβονται όλοι και δεν τους χρησιμοποιούν για να κόβουν δρόμο ή να παρκάρουν.

Υψηλό οικονομικό επίπεδο κρίνοντας από τα άφθονα ακριβά αυτοκίνητα που συναντήσαμε και από την εμφάνιση των ντόπιων.

Χαλαροί ρυθμοί, ανθρώπινοι, ακόμη και στις πρωτεύουσες και πολύ νεολαία.

Κάγκουρες και λοιπές λαϊκές δυνάμεις υπαρκτοί αλλά με μέτρο.

Δυστυχώς το είδος ενδημεί σε όλα τα περιβάλλοντα.

Τα ξενοδοχεία λίγο τσιγκούνικα στο φαγητό. Είναι αρχή των κοινωνιών τους να μην κάνουν σπατάλη στα τρόφιμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν πεινάσαμε μεν, αλλά και οι επιλογές δε μας χόρτασαν δε.

Που στην Ελλάδα που φορτώνουμε τα πιάτα με τριπλάσιο φαγητό από αυτό που μπορούμε να φάμε και μετά το αφήνουμε στο τραπέζι χωρίς κανένας ενδοιασμό, για να δείξουμε ότι είμαστε λιτοδίαιτοι. Εδώ υπήρχαν τόσες μερίδες όσες περίπου και οι σιτιζόμενοι.

Συμβουλή. Μη φάτε γατόψαρό αν σας τύχει. Είναι μια αηδία και το λέω εγώ που είμαι ψαροφάγο (μεταξύ άλλων).

Σε γενικές γραμμές αξίζει να επισκεφτείτε τις χώρες αυτές για να απολαύσετε την ομορφιά τόπου και τοπίου, αλλά να προετοιμαστείτε για μια δόση κατάθλιψης που σας περιμένει όταν κάνετε τις συγκρίσεις με τη δική μας χώρα.-

ΥΓ : όσοι επιλέγετε εκδρομικά πακέτα με όλα πληρωμένα να ξέρετε ότι έχετε το πλεονέκτημα να έχετε έτοιμο το φαγητό σας στο ξενοδοχείο, όταν επιστρέφετε από μια κουραστική ολοήμερη ξενάγηση, αλλά χάνετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε την τοπική κουζίνα. Και  περιήγηση χωρίς γνωριμία των γεύσεων (μεταξύ άλλων) είναι λειψή περιήγηση. Μια καλή λύση θα ήταν να μην υπάρχουν ξενοδοχειακά γεύματα τις ελεύθερες περιηγήσεων μέρες, για να γνωριστείτε με την ντόπια γαστρονομία.

(Λεωνίδας Στεργιόπουλος 01/Οκτ/2025)