Τη στιγμή που ο τουριστικός και οικονομικός πνεύμονας των Τρικάλων βρίσκεται σε ομηρία λόγω ενός κλειστού δρόμου, η Δημοτική Αρχή Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, τον ρόλο της ως απλός θεατής. Αντί για διεκδίκηση και επίσπευση, προσφέρει νευρικές απολογίες, αόριστες υποσχέσεις και, το χειρότερο, βασίζεται στα έργα που κάνουν οι γείτονες για να δει ανάπτυξη στον δικό της τόπο!

 «Δεν Είμαστε Υπεύθυνοι»

Ο Δημοτικός Σύμβουλος της αντιπολίτευσης, Γιώργος Γκιόκας, στην πρόσφατη λογοδοσία της δημοτικής αρχής, έθεσε το πλέον καίριο ζήτημα: Τρία χρόνια σέρνεται το έργο στα Τρίκαλα, ο δρόμος παραμένει κλειστός λίγο πριν την αιχμή των Χριστουγέννων, και η Δημοτική Αρχή απουσιάζει από κάθε μορφή ενημέρωσης ή πίεσης.

Η απάντηση του Αντιδημάρχου, Νικολάου Γιάννου, ήταν η τυπική αποποίηση ευθυνών: «Θα απολογηθούμε για άλλη μια φορά για ένα έργο που δεν είμαστε υπεύθυνοι».

Ο Δήμαρχος, Βλάσης Τσιώτος, έσπευσε να ενισχύσει αυτή τη λογική, δηλώνοντας πως ο φορέας υλοποίησης είναι η Περιφέρεια, και ο εργολάβος «ακούει αυτόν που τον πληρώνει». Επομένως, ο ρόλος του Δήμου περιορίζεται. Πότε όμως ο Δήμος Ξυλοκάστρου θα γίνει πρωταγωνιστής και όχι απλός κομπάρσος στην τύχη του;

Χαλίκια, χορτάρια και Ψυχογιός

Την ώρα που οι επαγγελματίες αγωνιούν, η μόνη «επίσημη» ενημέρωση έρχεται από… ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργου Ψυχογιού στη Βουλή, σύμφωνα με τον Δήμαρχο! Ο Δήμος δεν διεκδικεί, δεν απαιτεί, αλλά περιμένει την απάντηση της Κυβέρνησης σε ερώτηση της αντιπολίτευσης για να ενημερώσει τους δημότες του!

Από την άλλη, ο αρμόδιος αντιδήμαρχος, προσπαθώντας να αντικρούσει την κριτική ότι τα Τρίκαλα μένουν πίσω, παρέθεσε έργα αυτονόητης συντήρησης, τον καθαρισμό πρανών, ασφαλτόστρωση 2,5 χιλιομέτρων και αυλάκια με χαλίκι.

Όπως σχολίασε ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης Σπύρος Καραβάς, «Αν νομίζετε ότι να κόψετε τα χορτάρια δεξιά-αριστερά και να ασφαλτοστρώσετε ένα δρόμο βομβαρδισμένο… είναι μια τεράστια επιτυχία, οκ». Κι έτσι όταν η αντιπολίτευση μιλά για «υπεραξία» και «εξωστρέφεια» με πραγματικά αναπτυξιακά έργα, η Δημοτική Αρχή, επιμένει στη λογική του «μπαλώματος».

Κατά τα λοιπά, το μόνο έργο που φαίνεται να εκτελείται με συνέπεια κάθε χρόνο στον δρόμο των Τρικάλων είναι ο καθαρισμός των πρανών και το κόψιμο των χορταριών. Μια εργολαβία που δείχνει να απολαμβάνει σταθερή προτεραιότητα. Μικρό έργο, μεγάλη συνέχεια – και μια ακόμη απόδειξη πως η επιλεκτική φροντίδα δεν είναι ανάπτυξη.

Ευτυχώς που κάνει έργα ο …γείτονας!

Και κάπως έτσι, ενώ η δημοτική αρχή εξαντλεί την παρουσία της σε μπαλώματα και απολογίες, ολόκληρη η ορεινή ζώνη του Δήμου παραμένει χωρίς σχέδιο, χωρίς στρατηγική, χωρίς αφήγημα.

Κέντρο αναφοράς της ορεινής Κορινθίας είναι η Ζήρεια – το εμβληματικό της βουνό, το σημείο όπου συναντιούνται ο φυσικός πλούτος, ο μύθος και η ανάπτυξη. Προς αυτήν οδηγούν δύο διαδρομές: η μία ξεκινά από τον Δήμο Σικυωνίων και η δεύτερη από τον Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης. Η πρώτη, των Σικυωνίων, αποτελεί πρότυπο αξιοποίησης: περνά από το Αστεροσκοπείο Κρυονερίου, το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας, τον Φενεό, από πεζοπορικές και αναρριχητικές διαδρομές, οινοποιεία, γαστρονομικές προτάσεις. Είναι ένας δρόμος που «διηγείται» τον τόπο και προκαλεί τον επισκέπτη να σταθεί, να γνωρίσει, να ζήσει την εμπειρία.

Η δεύτερη, του Ξυλοκάστρου, παραμένει ένας δρόμος άδειος – χωρίς ταυτότητα, χωρίς στάσεις ενδιαφέροντος, χωρίς καμία αναπτυξιακή πρόνοια. Ένας δρόμος που καταλήγει μεν στα Τρίκαλα, το ομορφότερο χωριό της ορεινής Κορινθίας, αλλά δεν προσφέρει τίποτα στην πορεία που να ελκύσει τον ταξιδιώτη. Έτσι, μοιραία, οι επισκέπτες φυλλορροούν προς τον γειτονικό Δήμο Σικυωνίων, που συστηματικά καλλιεργεί την ανάπτυξη εμπειριών και υποδομών στον ορεινό του όγκο, διαμορφώνοντας μια ολοκληρωμένη πρόταση. Αντίθετα, ο Δήμος Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης παραμένει θεατής στην ίδια του την ορεινή γη – εγκλωβισμένος στη λογική του “ό,τι τύχει, όποτε τύχει”.

Εις επίρρωσιν των παραπάνω, η τοποθέτηση του αντιδημάρχου Σπύρου Αποστολόπουλου, ο οποίος μεταξύ άλλων, υποστήριξε ότι η ανάπτυξη θα έρθει από τον δρόμο Μεσινό – Σιβίστα – Λίμνη Δόξα, ο οποίος μειώνει την απόσταση από τα Τρίκαλα κατά 15 χλμ., παρά το γεγονός ότι το έργο έγινε στον Δήμο Σικυωνίων!

«Ένα έργο που γίνεται αλλού ευνοεί εμάς. Και εμάς. […] Το μουσείο το περιβαλλοντικό της Στυμφαλίας που έχει κάνει το Ίδρυμα Πειραιώς… είναι μια διέξοδος […] για τον επισκέπτη της ορεινής περιοχής δικής μας», δήλωσε ο κ. Αποστολόπουλος.

Είναι, λοιπόν, αυτή η φιλοσοφία της Δημοτικής Αρχής; Να αφήνει τον τόπο να μαραζώνει και να περιμένει παθητικά να «ξεκοκαλίσει» τα οφέλη από τις διεκδικήσεις και τα έργα των γειτονικών Δήμων; Αυτή η παθητική στάση είναι η χαριστική βολή στην ανάπτυξη και η παραδοχή ότι η Διοίκηση αδυνατεί να διεκδικήσει, να απαιτήσει και να δημιουργήσει τη δική της αναπτυξιακή ατζέντα.

Είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι τα Τρίκαλα, ένας τόπος με τεράστιες δυνατότητες, μένουν πίσω όχι από αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά από την κατάθλιψη της αδράνειας και την απουσία πολιτικής βούλησης της δημοτική αρχής Τσιώτου.

Γιώτα Χρ. Αθανασούλη