Η έναρξη των σχολείων σηματοδοτούσε πάντα την αλλαγή. Η νέα σχολική χρονιά διαχρονικά είναι εκείνο το κομβικό σημείο της ανασυγκρότησης της κοινωνίας και της προετοιμασίας για τον χειμώνα που έρχεται. Τι κι αν το καλοκαίρι γύρω βοά ότι είναι ακόμη εδώ! Η θερινή ξεγνοιασιά σβήνει σιγά-σιγά και παραδίδεται στην ρουτίνα του φθινοπώρου. Τίποτα πιά δεν είναι το ίδιο…

Τα τελευταία τρία χρόνια αυτή η αίσθηση αυτής της μέρας έχει αλλάξει. Συνοδεύεται από άλλα συναισθήματα που τείνουν να κυριαρχήσουν. Ανασφάλεια και φόβος και την πιθανή νέα έξαρση της πανδημίας του κορωνοϊού, άγχος για τα καθημερινά μέτρα, πρόστιμα, έλλειψη εμπιστοσύνης κ.ά.

Φέτος, στο ψυχοπλακωτικό αυτό κοκτέιλ έρχεται να προστεθεί και η αβεβαιότητα «επιβίωσης» κυριολεκτικά και μεταφορικά, ενόψει του επικείμενου χειμώνα. Η ακρίβεια που καλπάζει, το ενεργειακό κόστος, η καταστροφή της αγροτικής παραγωγής μετατρέπουν την παραδοσιακή λαχτάρα για την χειμωνιάτικη θαλπωρή σε «πικρό ποτήρι» που κανείς δεν θέλει να πιει.

Στεκόμαστε όλοι αποσβολωμένοι να ακούμε από χείλη υπευθύνων και ανευθύνων τις τρομερές δυσκολίες που έρχονται «πασπαλισμένες» μια επίφαση επικείμενου πολέμου. Κι όλα αυτά ενώ έχουμε μπει όχι σε μία αλλά σε δύο μακρές προεκλογικές περιόδους: Μία για τις δημοτικές εκλογές και μία για τις εθνικές εκλογές.

Δεδομένου λοιπόν, ότι οι ιθύνοντες γνωρίζουν καλύτερα από όλους μας τη μεγάλη σημασία του ρητού «οργή λαού, φωνή θεού» επιμένουν στην τρομοκράτηση του κυρίαρχου λαού. Επενδύουν στην σαστιμάρα του  ενόψει των «βιβλικών» καταστροφών που αναμένονται, έτσι ώστε να τον ποδηγετήσουν για άλλη μια φορά σε αποφάσεις ελεγχόμενες και σε αντιδράσεις ανύπαρκτες.

Η ιστορία όμως διδάσκει ότι τίποτα δεν άλλαξε και καμία καταστροφή δεν αποφεύχθηκε με τα χέρια σταυρωμένα ή τουρτουρίζοντας με μια κουβέρτα σ’ έναν καναπέ, αναπαυτικό ή μη δεν έχει πια σημασία. Ο λαός έχει την δύναμη και η δύναμη αυτή πηγάζει από την ίδια την δημοκρατία, την οποία πρώτη βάλλει η εξουσία όταν επιχειρεί να εδραιωθεί με κάθε μέσο.

Η κάλπη που έρχεται σε όλα τα επίπεδα είναι το μέσο – αν και όχι το μοναδικό και σίγουρα το λιγότερο δυναμικό – για να αλλάξουμε τις ζωές μας. Ας το δούμε επιτέλους για πρώτη φορά, σοβαρά, πολύ σοβαρά κι ας κρίνουμε με βάση τα συμφέροντά μας και όχι τα οπαδικά ένστικτα που καλλιεργεί ο εκφυλισμός της πολιτικής ζωής!

Είναι στο χέρι μας!

ΓΙΩΤΑ ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΗ